Söz kimseye yük olmadan, şöyle kendi omuzumda...
Gözyaşımı ellerimle silicem, kazağımın koluna bile yük etmicem.
Şuracıkta şöyle ölesiye ağlayayım, kimse neyin var demeden!
Dudaklarım düşsün, suratım şissin, burnum aksın, omuzlarima başım ağır gelsin.
Şöyle yorula yorula katıla katıla...
Kağıt mendil bile israf etmicem. Ağaca bile yük olmadan....söz!
Müsadenle....
|