Yıkım olmamasına rağmen korkusu yetti. Evlere girmeyin deniliyor lakin nereye kadar onca insan. Aklıma ilk gelen ne oldu? Maraş depremi sonrası İlk sarsıntı sonrası insanalr evlerine girdi ikinci de aynı felaket yaşandı. Artçılar var girmeyin dendi insanlara. Hava buz nasıl girmeyeckesin çocuk yaşlı ne kadar bekleyeceksin. Taş taş üstünde kalmadı giremediler sokakta ayazda bekledi insanlar. Bir kaç gün sonra evi hasarlı olan eşya kurtarabilme derdine düştü. Daha bissürü şey izledik. Oturduğumuz yerden kınadık, eleştirdik. Canından kıymetlimi dedikte dedik.
Dogal afetlerin okumuşu avami, metropolü kasabası yok malesef. Bugün bu felaket kimin başına gelse vereceğimiz tepki aynı. O gün orada gördüğümüz öfkelisinden, yağmacısına hepsi bizim dönüseceğimiz birer prototipimizdi. İstanbul'u bir de bu açıdan düşünsenize herkes birbirinin gırtlağına çöker şehir eşkıya dolar. Öfke sel olur,
Sonra Gazze geliyor insanın aklına. Doğal afetler en fazla yıkar, yakar, bir müddet sorna durur o "ol" emriyle girdiği süreci tamamlar, sünnetullahi yerine getirir ve insanalr sonuçla yüzleşir, gereğini yapar, yaralarını sarmaya, enkazda olsa altından kalkmaya gayret eder peki ya Gazze..Dogal afet olsa bittiydi şehir yok olsa inşa ettilerdi. Büyük bir zulmün içinde evsiz damsız aç açık geçirilen iki kış. Sınır kapıları kapalı giriş çıkış yok. Gıda girişi yok. İnsanlık bunu kendi vicdanlarına nasıl açıklayacak, tarih utanacak yazarken... Adli ilahiye bıraktık. O'nun daha büyük bir planı ve süresi var ve O şedidul ikab'tır.
Allah'ın kaderinden yine Allah'a sığınırız.
Çok geçmiş olsun
