Duha suresiyle dokunalım sıkışan kalplere
“
Ve’d-duhâ”
Andolsun kuşluk vaktine…
Yani sabahın ortasında gelen o berrak, aydınlık zamana…
Geceden çıktın. Artık ışık başlıyor. +
Kur’an’da zamanla yemin boşuna edilmez.
Burada yemin edilen şey:
yeniden doğuş.
Çünkü
duha, hem vahiyle yeniden dirilen peygamberin,
Hem de karanlıktan çıkan her insanın vakti.
“Ve’l-leyl izâ secâ”
Ve geceye andolsun, ortalığı sarıp sükûnete bürüdüğünde.
Gece burada ölüm gibi.
İçine çöken, etrafı kaplayan, yalnızlaştıran…
Gece susar.
Diller değil, kalpler konuşur o vakit.
İnsan yalnızlığıyla, Rabbiyle ve nefsinin derinlikleriyle baş başa kalır.
İşte
secâ gecesi budur.
Kuşluk vaktine (aydınlığa) yemin,
Geceye (karanlığa) yemin…
Çünkü hayat da böyle.
Işık ve karanlık yan yana yürür.
Ve sonra…
“
Mâ vedde’ake rabbuke ve mâ kalâ”
Rabbin seni terk etmedi, sana darılmadı.
Sadece sustu. Ama hâlâ seninleydi.
İnsan bazen dua eder, cevap gelmez.
Bekler, hiçbir şey değişmez.
Ve kalbi fısıldar:
“
Acaba terk mi edildim?”
Cevap burada: “
Hayır. Rabbin seni terk etmedi.”
Kalbin daraldığında hatırla:
Sessizlik, yokluk değildir.
Allah bazen konuşmaz… ama hep dinler.
“Ve le’l-âhıretu hayrun leke mine’l-ûlâ”
Senin için ahiret, dünyadan daha hayırlıdır.
Çünkü bu hayat, ebedî olanın sadece gölgesi.
Sen şimdi zorluktasın.
Ama önünde, senden razı olacak bir Rab var.
O sana hem bu dünyada hem öbüründe “
daha hayırlısını” hazırlıyor.
“Ve lesevfe yu’tîke rabbuke fe terdâ”
Rabbin sana verecek… Ve sen razı olacaksın.
Hem de öyle bir razılık ki; kalbin taşan bir şükürle dolacak.
Bu, y
alnızca Peygamber’e değil.
Bu, ümmetinin her sabreden ferdine bir vaattir.
Bekle… sabret… sonunda razı olacaksın.
Allah, geçmişe değil, geleceğe dikkat çekiyor.
Çünkü
rahmet, geçmişte değil; önünde açılacak bir kapıdadır.
Sonra Rabbimiz sana hatırlatır:
“Elem yecidke yetîmen fe âvâ?”
Seni yetim bulmadı mı? Ve seni barındırmadı mı?
Bu soru, aslında bir teselli.
Geçmişine bak.
O zaman da düşmüştün.
Ama Rabbin seni yalnız bırakmamıştı.
“Ve vecedeke dâllen fe hedâ”
Seni yolunu ararken buldu
Ve sana yol gösterdi.
Bu, vahyin en büyük mucizesidir:
kalbe inen bir yön.
“Ve vecedeke âilen fe ağnâ”
Seni muhtaç buldu
Ve zenginleştirdi.
Zenginlik burada sadece mal değil, gönül zenginliğidir.
Geçmişte seni unutmayan,
Bugün de seni unutmaz.
Sen yeter ki geçmişin nimetini anımsa,
İstikbalin rahmetine güven.
Ve artık sıra sende:
“Fe emmâ’l yetîme felâ takher”
Yetimi sakın ezme.
Çünkü sen de bir zamanlar o yetimin ta kendisiydin.
“Ve emmâ bi-ni’meti rabbike fehaddis”
Rabbinin nimetiyle konuş.
Ama övünmek için değil.
Şükretmek ve paylaşmak için.
Çünkü en güzel söz, bir nimetin hatırlatıldığı sözdür.
Son söz:
Duha Suresi, karanlığa karşı yazılmış bir teselli mektubudur.
Rabbin sustuğu zamanlar olur,
Ama hiçbir zaman terk ettiği bir kul olmamıştır.
Elhamdülillah