Ve Türkiye’nin pozisyonu bu tabloda ağır bir ironiyi barındırıyor. BM oturumları öncesinde ABD menşeli ürünlerdeki ek vergilerin kaldırılmasıyla kamuoyuna sunulan düzenlemeler, dostluk fotoğrafları ve ekonomik vaatlerle birleştiğinde bir tarafta “Filistin’in yanındayız” nutukları, diğer tarafta Washington’un taleplerine uyumlu adımlar hızla atılıyor. Bize sevdanın yolları, onlara kurşunlar açıkça.
Aynı anda Gazze’de çocukların cansız bedenleri taşınıyor, bir çocuk kardeşini sırtında bilinmeze sürüklüyor, gönüllü doktorlar “son kaydımız” diye sesleniyor, başka bir çocuk kopmuş bacağına plastik borudan takma ayak yapıyor, açlıktan kaburgalar tek tek sayılıyor. Yeraltındaki toplu mezarlarda binlerce ceset, kefensiz yatan bedenlerin üzerinde bir yaşama belirtisi dahi kalmamışken, aynı anda Hamas’ı terör örgütü ilan eden bakanının sırtını gülerek sıvazlayan Trump’ın talebiyle vergiler kaldırılıyor, hem de “dostum Trump” nidaları eşliğinde. Bir de randevumuz var diye kendisiyle sevinçten neredeyse öleceğiz. Nasıl büyük bir diplomatik başarıdır bu. “Celladıma Gülümserken” dizeleriyle büyüyen İslamcıların yönetim tarzı da böyle oluyor demek ki. Daha neler göreceğiz, kim bilir?
Enikonu insan hayatını korumaktan aciz bir sistem, ticari çıkarları saniyeler içinde karara bağlıyor. Gazze’de insanlığın canı alınırken pazarın kuralları hiç aksamıyor, mazlumun kanı akarken ithalat listeleri kusursuz işliyor. Trump’ın Kudüs’ü İsrail’in başkenti ilan eden kararı hâlâ dünya vicdanında bir yara olarak dururken, o günlerde kurulan dostluk ilişkileri bugün de aynı bağımlılık ve aynı suskunluk siyasetiyle devam ediyor. “Dostum Trump” demek -duymaktan ister rahatsız olalım istersek olmayalım- işgali dostlukla paketlemek ve hukuksuzluğu tebessümle meşrulaştırmak demek. Çok, çok kötü bir hitap. Kötüden dost olmaz, lafta bile olmaz.
Bu seferki BM toplantısından da hiçbir şey çıkmayacak. Çünkü tarihin bütün sayfalarında İsrail’in hiçbir mutabakata sadık kalmadığı, BM’nin hiçbir kararı uygulatamadığı, Amerika’nın hiçbir politikayı değiştirmediği yazılı. Abbas’ın salona davet edilmesi ya da edilmemesi hakikati değiştirmiyor. Mesele temsil edilmek değil ki. Mesele temsil edilse dahi hiçbir korumanın, yaptırımın, ateşkesin sağlanmaması. Kafesteki hamster gibi aynı dairenin içinde durmadan dönmek.
Ve işte burada Kur’an’ın uyarısı yankılanıyor: “Öyle bir fitneden sakının ki, içinizden yalnızca zalimlere isabet etmekle kalmaz. Bilin ki Allah’ın azabı şiddetlidir.” (Enfâl, 25)Bu fitne sadece işgali sürdürenlerin değil sessiz kalanların, çıkarları uğruna gözlerini kapatanların, diplomatik jestlerle vicdanlarını rahatlatanların üzerine çöküyor. Böyle rahat rahat uyuyan bizlerin bile belki. Elinden hiçbir şey gelmese de en azından sesini çıkaramayanların bile belki…
Şule Demirtaş
|