On Şehirde Hüzün
Dinle güzel İstanbul; Dünya'ya ışık saçan!
Tarihi eserlerin, yükselir beden beden.
Senin gibi gördün mü; çağ kapatıp, çağ açan?
Dinle aziz İstanbul, on şehir yaslı, neden?
Amerika, Mısır'da... Ne İtalya, ne Çin'de,
Dünya'nın dört yanından, hepsi nadide yerler.
On ayrı ülke şehri, kalplerinin içinde,
Birlikte dinleyelim: Senin için ne derler?
''-Paris diyorlar bana,herkes adımı saydı.
İlâhi bir kudretten, kim aldı büyük payı?
En güzeli ben idim, İstanbul olmasaydı!
Birleştiren ben miyim, Asya ve Avrupa'yı? ''
''-Nasıl kıskanmam seni? Roma'yım ben İstanbul!
Dört semavi kutsal din benimle mi barıştı?
Ara, tarih içinde, Fatih gibi sultan bul!
Yetmiş iki milletten insan sende karıştı.''
''-Tarihten bir miras yok, tarih ile barışmam;
Bir eser bırakmadı bana gidip gelenler.
Adım Newyork olsa da İstanbul'la yarışmam.
Bana teselli veren sadece gökdelenler.''
''-Lübnan'daki Beyrut'um; uygarlık yapısıydım!
Güzeller güzelisin; bütün şehirler emin.
Ortadoğu batısı, Akdeniz kapısıydım.
Bende bile görülmez, senin eşsiz görkemin! ''
''-Bana Sidney dediler: Okyanusun göbeği!
Bir hükümdar çıkıp da bir ferman buyurmadı.
Avustralya kıtası; ben O'nun göz bebeği!
Beni İstanbul gibi Dünya'ya duyurmadı. ''
''-Ben Moskova olsam da her gönüle dolamam;
Zümrüt yeşilliklere, benim sinem ermedi.
Saray ve meydanımla sana rakip olamam;
Hasret kaldım denize, iklim izin vermedi.''
''-Uzakdoğu Asya'da, hasret yandı içimde.
Asya ve Avrupa'da, şehirlerin Tek'ini!
Rüyalarımda bile görseydim bir biçimde;
Gönüllerde İstanbul, kim ne yapsın Pekin'i? ''
''-Bin beşyüz ondört yılı... Gözlerimden yaş aktı.
Acem Şehri Tebriz'se bir hasretle vurulmuş.
Sultan Selim Han aldı, İstanbul'a bıraktı,
Şah İsmail'in tahtı, Topkapı'ya kurulmuş.''
''-Benim adım Londra: İngiltere incisi!
Bağrımda gümüş nehir, Thammes'e bel bağladım.
Ünvan elimden gitti: Şehirler Birincisi...
Marmara'yı görünce kaderime ağladım! ''
''-Rio dediler bana, görenler bayılırdı.
Üç milyon lâle açmış, eğer onlar solsaydı!
En güzel şehirlerde ismim ilk sayılırdı,
Cennet bende olurdu; Haliç benim olsaydı! ''
On şehir dile geldi, ben saygıyla eğildim.
Kendin duydun İstanbul! Gönülden bir sunuştu.
Onlar dedi, ben yazdım; konuşan ben değildim,
On şehir seda verdi, kendileri konuştu.
İlk göz ağrın Fatih'in aşkı kalbi yakarken:
Ulubatlı Sancağı seni sevince boğdu.
Ayasofya, tan vakti gökyüzüne bakarken,
Son hilâl Ay önüne Zühal Yıldızı doğdu!
İrfan Yılmaz