TEFSİR USULÜ TEDVİN VE TE'LİF DÖNEMİ
TEDVİN VE TE’LİF DÖNEMİ:
Hicretin ikinci asrından itibaren tedvin dönemi başlamış, rivayetler kitaba aktarılarak te’lif ve tasnifler gerçekleştirilmiştir. Bu dönemde tefsir, Kur’an ilimlerinin esasını teşkil ettiği için ağırlık tefsire verilmiştir.[10] Bu anlamda tefsirle meşgul olup eser verenler şunlardır:
1) Zeyd b. Harun es-Sülemi (117/735)
2) Mukatil b. Süleyman (150/767) Tefsiru Mukatil[11]
3) Şu’be b. Haccac (160/776).
4) Süfyanu’s-Sevri (161/777) Tefsiru’s-Süfyani’s-Sevri[12]
5) Veki’ b. el-Cerrah (197/812).
6) Süfyan b. Uyeyne (198/813) Tefsiru Süfyan b. Uyeyne[13]
7) Yahya b. Sellam (200/815) et-Tesarif[14]
8) Ferra, Ebu Zekeriyya Yahya (207/822) Meani’l-Kur’an[15]
9) Abdurrezzek b. Hemmam (211/826) Tefsiru’l-Kur’an)[16]
Sayılan alimler sahabe ve tabiinin görüşlerini toplayıp eserler te’lif etmişlerdir.[17] Kendileri aynı zamanda muhaddis oldukları için de tefsirleri hadis mecmualarının tefsir bölümünde yer almıştır.
Hicri ikinci asırdan itibaren her asırda, ileride ayrı ayrı ele alacağımız Kur’anî ilimlere dair yüzlerce eser yazılmış ve yeni yeni ilimler tesis edilmiştir. Bu durumda tefsir usulü çalışmalarını iki kategoride incelemek mümkündür. 1) Müstakil ve kapsamlı 2) Konularına göre.