İnşirah
İNŞİRAH
Nihat Turan
Sana yapılan ihsanları hatırla. Hani Rabb’in seni sıkıntılarınla cebelleşirken görmüştü de acımıştı. Hani dış baskılar karşısında ruhunun mağarasına kapanmıştın da ruhun sana yüz çevirmişti. Öylece çöküp kalmıştın yerinde.
Toza dumana karışmıştın. Dağınık ve bölük pörçük olmuştun. Sığındığın ve olanak olarak gördüğün her sığınak zarar ve zifos sızdırıyordu. Elini kalbinin üstüne koyarak, “Ey kalbim sabret. Katlan ve sancı. Kaderin keder olmuştur.” dediğin o günleri hatırla...
Yalnızdın. Mahsun ve mutsuzdun. Göğsün taşıdıklarını kime anlattıysan dinlemiyorlardı. Sesin duyulmuyordu. Dilsiz kalmıştın. Dildaş arıyordun. Dilhundun...
Göğsündekileri O biliyordu. Ve O’ndan başkasına açık değildi göğsün sakladıkları. Yalnız ve yetimdin. Daralan göğüs dünyanda bir buhran içindeydin. Buhar kaplamıştı her yanı. Etrafında olup biten hiçbir şeyi görmüyordun. Gözün menzili sıfıra dayanmıştı. Öyle ki kendini bile göremeyecek kadar pusa gömülmüştün. Kurtlar kokuna doğru gelirlerken sen onlardan bihaberdin...
Ama senden haberdar olan birileri vardı. Ve senin adımlarını takip ediyordu.
Yalnızken, nefes alıp verirken, düş ve düşüncelerdeyken seninle birlikte ikinci kişi olan biri vardı. İşte onu hatırla. Hatırla, hani seni bu halden azat etmişti.
Daralan ruhuna ve dünyana ferahlık vermişti. Göğsündeki mikropları bir anda rahmetiyle dumura uğratmıştı. O’nun rahmetiyle içindeki kurtçukları dışarı atmıştın. Etrafındaki kurtlar sana yaklaşmadan pus içinden berraklığa taşınmıştın.
Hatırla ve hamd et. Hamdını hatırlatıcı ile yap. Kendine yapılanları anımsayarak inşirahı avuçlarına al ve dara düşenlere taşı...
Yitik Kelimeler Dergisinden