Medineweb Forum/Huzur Adresi - Tekil Mesaj gösterimi - DUA (benden kes yapıştır usülu bir uzun yazı daha ama çok güzel)

sevginin_bedeli · 02 Ekim 2009, 16:12

DUÂ

Fevzi ZÜLALOĞLu

(5. bölüm)

2- Gereken Şükür Öğelerini Taşımalı

Nankörlüğün dile getirildiği bir dua ifadesi, kul-Yaratıcı ilişkisinde bulunması gereken asgari unsurlardan mahrumdur. Çünkü Allah bizim duamıza ve yönelişimize ihtiyaç duymaz. O Ganî’dir, Müstağnî’dir; kendi kendine yeter bir zenginliğe sahiptir. Bu sebeple şükrün faydası dua eden içindir; Allah’a hiçbir yarar sağlamaz. Lokman Suresi’nde Rabbimizin buyurduğu gibi:

“’Biz Lokman’a Allah’a şükret’ diye hikmet verdik. Kim şükrederse ancak kendi faydası için şükreder. Kim de nankörlük ederse şüphe yok ki, Allah Ganî’dir/hiç kimseye muhtaç olmayacak derecede zengindir ve Hamîd’dir/övülmeye en layık olandır.” (Lokman,31/12.)

Hayatın her anında sözlü ve fiilî dua ile Yaratıcı’ya şükretmeyi tarz haline getirmek sorumlu bir müminin ihmal etmemesi gereken temel görevlerindendir. Hayatın bir imtihan olduğunu unutarak bizi uyarmak ya da sınamak maksadıyla, Rabbimizin başımıza sardığı belalara karşı sabırsız davranıp aceleyle def edilmesini istemek bir tür benciliktir ve dolayısıyla şükür bilincine aykırıdır. Şükür bilincine erişmiş sorumlu bir mümin başa gelen sıkıntıları da iyilikleri de bir ilahi sınama biçimi olarak görmelidir. Bu yüzden hemen sızlanıp Rabbimize nankörlüğün tezahürü olarak dile gelmiş sözlerden sakınmak gerekir.

Kur’an’da Rabbimizin övgüsünü kazanmış müminler daimi şükür halinde yaşayanlardır. İyilik bulunca sevinen, başına bir imtihan belası ilişince de yerinip dövünen bir tepkisellikle olayları karşılayanların duaları ilahi övgüden nasipsiz kalmaya mahkumdur.

Fussilet Suresi’nde buyurulduğu gibi dua ve şükür her halükarda yapılması gereken temel kulluk görevlerimizdendir:

“İnsan iyiliği istemekten usanmaz. Ona bir bela isabet ettiği zaman hemen ümitsizliğe düşer; boynunu büker.” (Fussilet,41/49.)

Şükrün bir başka ifadesi de kibirden arınmak, daima Allah’a karşı sorumluluk bilinci taşımaktır. Samimi bir yönelişle Rabbe açılan eller, beşeri gururunu bir kenara bırakmış, tevazuyu ahlak edinmiştir. Duaları kabul edip etmemek tamamıyla Allah’ın elindedir. Fakat böyle bir ruhla yapılan yakarışlara olumlu karşılık vermeye Rabbimiz söz vermiştir:

“...Bana dua edin; size cevap vereyim. Bana kulluk etmekten büyüklenenler, zillet içinde cehenneme gireceklerdir.” (Mümin,40/60.)

02 Ekim 2009, 16:12	Mesaj No:5
sevginin_bedeli Medineweb Aktif Üyesi Durumu: Medine No : 9822 Üyelik T.: 20 Ağustos 2009 Arkadaşları:0 Cinsiyet: Mesaj: 196 Konular: 26 Beğenildi:2 Beğendi:0 Takdirleri:10 Takdir Et: Konu Bu Üyemize Aittir!	RE: DUA (benden kes yapıştır usülu bir uzun yazı daha ama çok güzel) DUÂ Fevzi ZÜLALOĞLu (5. bölüm) 2- Gereken Şükür Öğelerini Taşımalı Nankörlüğün dile getirildiği bir dua ifadesi, kul-Yaratıcı ilişkisinde bulunması gereken asgari unsurlardan mahrumdur. Çünkü Allah bizim duamıza ve yönelişimize ihtiyaç duymaz. O Ganî’dir, Müstağnî’dir; kendi kendine yeter bir zenginliğe sahiptir. Bu sebeple şükrün faydası dua eden içindir; Allah’a hiçbir yarar sağlamaz. Lokman Suresi’nde Rabbimizin buyurduğu gibi: “’Biz Lokman’a Allah’a şükret’ diye hikmet verdik. Kim şükrederse ancak kendi faydası için şükreder. Kim de nankörlük ederse şüphe yok ki, Allah Ganî’dir/hiç kimseye muhtaç olmayacak derecede zengindir ve Hamîd’dir/övülmeye en layık olandır.” (Lokman,31/12.) Hayatın her anında sözlü ve fiilî dua ile Yaratıcı’ya şükretmeyi tarz haline getirmek sorumlu bir müminin ihmal etmemesi gereken temel görevlerindendir. Hayatın bir imtihan olduğunu unutarak bizi uyarmak ya da sınamak maksadıyla, Rabbimizin başımıza sardığı belalara karşı sabırsız davranıp aceleyle def edilmesini istemek bir tür benciliktir ve dolayısıyla şükür bilincine aykırıdır. Şükür bilincine erişmiş sorumlu bir mümin başa gelen sıkıntıları da iyilikleri de bir ilahi sınama biçimi olarak görmelidir. Bu yüzden hemen sızlanıp Rabbimize nankörlüğün tezahürü olarak dile gelmiş sözlerden sakınmak gerekir. Kur’an’da Rabbimizin övgüsünü kazanmış müminler daimi şükür halinde yaşayanlardır. İyilik bulunca sevinen, başına bir imtihan belası ilişince de yerinip dövünen bir tepkisellikle olayları karşılayanların duaları ilahi övgüden nasipsiz kalmaya mahkumdur. Fussilet Suresi’nde buyurulduğu gibi dua ve şükür her halükarda yapılması gereken temel kulluk görevlerimizdendir: “İnsan iyiliği istemekten usanmaz. Ona bir bela isabet ettiği zaman hemen ümitsizliğe düşer; boynunu büker.” (Fussilet,41/49.) Şükrün bir başka ifadesi de kibirden arınmak, daima Allah’a karşı sorumluluk bilinci taşımaktır. Samimi bir yönelişle Rabbe açılan eller, beşeri gururunu bir kenara bırakmış, tevazuyu ahlak edinmiştir. Duaları kabul edip etmemek tamamıyla Allah’ın elindedir. Fakat böyle bir ruhla yapılan yakarışlara olumlu karşılık vermeye Rabbimiz söz vermiştir: “...Bana dua edin; size cevap vereyim. Bana kulluk etmekten büyüklenenler, zillet içinde cehenneme gireceklerdir.” (Mümin,40/60.)