[kocaklar]

Kücük bir cennet...

Her insanın küçük bir dünyası, belki küçük bir cenneti dahi kendi hânesidir (evidir).
Eğer îmân-ı ahiret (âhirete îmân) o hânenin saâdetinde (mutluluğunda) hükmetmezse, o âile efrâdının (fertlerinin) her biri, şefkat ve muhabbet ve alâkadârlığı derecesinde, elîm (acı veren) endîşeler ve azâblar çeker.
O cenneti, cehenneme döner. Veyahud muvakkat (geçici) eğlencelerle ve sefâhetlerle (beyinsizce haramlara dalmakla) aklını tenvîm edip uyutur.

Devekuşu gibi avcıyı görür, kaçamaz, uçamaz. Başını kuma sokar, tâ görünmesin. O da başını gaflete sokar, tâ ölüm ve zevâl (yok olma) ve firâk (ayrılık) onu görmesin.
Dîvânece bir muvakkat, ibtâl-i his (duygularını uyuşturmak) nev‘inden bir çâre bulur.

Çünki meselâ: Vâlide (anne), rûhunu fedâ ettiği evlâdını dâimâ tehlikelere ma‘rûz gördükçe titrer. Ve pederini ve kardeşini eksik olmayan belâlardan kurtaramayan evlâdlar, dâim (sürekli) bir keder, bir korkaklık hisseder.

Buna kıyâsen, bu dağdağalı (zorlu) kararsız hayat-ı dünyeviyede (dünya hayatında) o mes‘ud zannedilen âile hayatı çok cihetlerle saâdetini kaybeder ve kısacık bir hayattaki münâsebet (ilişki) ve karâbet (yakınlık) dahi, hakîkî sadâkati (doğruluğu) ve samîmî ihlâsı ve garazsız (kötü niyetsiz) bir hizmeti ve bir muhabbeti vermez. Ahlâk o nisbette küçülür, belki sukūt eder (alçalır).
Asâ-yı Mûsâ

KIZIMI KİME VEREYİM? Hasan Basrî Hazretleri’ne bir gün biri gelip;- Efendim, evlenme çağında bir kızım var. İsteyeni çok. Acaba hangisine vereyim?
Diye sordu.

Cevâbında:- Allahtan korkana ver, buyurdu.
Eğer kızını severse, ne âlâ.
Sevmezse, Allah’dan korkar da zulmetmez hiç olmazsa!