[NİLGÜN YAZAR]

Yalnız değilsiniz

Yıllardır tv karşısında bu kadar uzun çakılı kalmamıştım. Cepheden askerlerinin dönüşünü bekleyen bir halkın, sükunetli hüznü ve endişesi hakimdi üzerlerimizde. Bir yandan hayatı idame ettirmeye çalışırken, öte yandan da uçan kuştan haber almaya çalışıyordum.
Yazar dostlarımdan Mustafa Yahya Coşkun da o gemideydi. Mustafa Yahya kardeşim son yazısında “Ah o gemide ben de olsaydım” diyerek binmişti Nuh’un gemisine.
Duyguyla okumuş coşkuyla yola koymuştuk onları. Taa ki kalleş saldırının haberini alana kadar...
Haberi aldığımda felç olmuştum adeta. Yazılanları ve konuşulanları takip ettikçe İsrail’in tutumuna, zavallılığına ve vahşetine öfkem giderek çoğalıyordu.

Mustafa Yahya Coşkun kardeşimin eşi Merve Coşkun’la muhabbetimiz esnasında ona“Az daha sabır Merve. Sağ salim dönecekler inşallah” derken, ne dediğimden ben bile çok emin değildim. Bana “”Sabır taşı oldum artık.” dediğinde bir kez daha kahrolmuştum.
Çaresizliğin doruklarındaki havayı uzun zamandır ilk kez bu kadar net teneffüs ediyordum çünkü. Biz, karada onların dönüşünü beklerken, Gazzelilerin de yardım gemilerini tıpkı bu ümit ve çaresizlikle beklediklerini iliklerime kadar hissedebiliyordum.

Mustafa Yahya Coşkun’un son yazısının altına birkaç yorumcunun “Yardım gemisi değil bu, reklam gemisi!” demesindeki pişkinliği ve basiretsizliği halen idrak edebilmiş değilim.. Bu insanlar bu tavırlarıyla zalime meydan okumuş, hiçbir savaş aleti kullanmadan vicdansızlığa baş kaldırmışlardı. Tüm iyi niyetleriyle ..
Başardılar da.
Tıpkı Rachel Corrie gibi.

Bugün zafer insanlığın.
Çünkü yıllardır süren bir zulme ancak şimdi bu olayla tüm dünyanın dikkatleri çekilebilmişti. Sanki insanlık ve tüm dünya sessiz bir uykudaydı. İsrail’in yıllardır yaptıkları gözden kaçmış gibi, ancak şimdi sur üflenmişti insanlığın kulağına.

İnsani yardım gemisi amacına ulaştı.
İçindeki malzemeler ulaşmamış olsa da, onların sayesinde tüm dünyanın bakışları Gazze’ye çevrildi. Aslında en zor olan başarıldı.

Dünyanın dengesinin eskisi gibi olacağını hiç sanmıyorum artık. İnsanların bu tepkisinin geçici bir tepki, bir coşku olduğunu da sanmıyorum. Sanmak da istemiyorum. Dünyanın züppe çocuğuna şamar atma zamanı gelmiştir. Dünya devletlerinin, Türk hükümetinin ve sivil halkın üstüne düşen işler asıl şimdi başlıyor. Yaşananların hesabı hepimiz tarafından bugün sorulmazsa, asıl hesap gününde “dilsiz şeytan” olmaktan hiçbir şey kurtaramaz bizi.

O gemide olan herkesi, saygıyla ve muhabbetle selamlıyorum.
Şehitlerimizin ruhları şad olsun.
Tüm dünyaya birilerinin yalnız olmadığını siz ispat ettiniz. Asıl yalnız olanın ve tavrını değiştirmedikçe sonsuza dek yalnız bırakılacak olanın kim olduğunu da..

NİLGÜN YAZAR
[Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]