Savaşmak da ahlâk-ı muhammedîdendir

[Nesli_Nur]

Savaşmak da ahlâk-ı muhammedîdendir

SAVAŞMAK DA AHLâK-I MUHAMMEDîDENDİR


İnfakı olmayanın namazı yoktur’

Medeniyeti korumanın şartıdır

Efendimizin hayatını tetkik eden çeşitli Batılı yorumcular, Efendimizin savaşma sırrını kolay kolay anlayamamışlardır. Hâlbuki 20. asırda anlaşılmıştır ki eğer bir medeniyet korunacaksa mutlaka bir savaş garantisine ihtiyaç vardır. Nitekim İkinci Dünya Savaşı sonunda, insanları, medeniyetleri bir arada tutabilmek için NATO’nun yaptığı büyük mücadeleler ve kamuoyu oluşturulması bunun temel unsurudur.

Ahlâk-ı Muhammedî’nin bir unsuru olarak, yıllar boyu düşmanların eleştirdiği bu hadise, yine onların ağzından bir itiraf olarak, “Evet, icabında insanlığı korumak için savaş yapmak zorunludur. Savaş yapmak bir fazilettir, bir ahlâktır” sonucuna gelmiştir.

Kur’an'ın emrettiği büyük farza rûcu etmek için savaşmak da bir ahlâk-ı Muhammedi unsurudur.

İşte, ilmiyle, mücadelesiyle, namazıyla, infakıyla, insanlık sevgisiyle bir bütünleşme gördüğünüz zaman, ahlâk-ı Muhammedî’yi orada yakalayabilirsiniz. Bu fevkalâde önemlidir. Özellikle birçok velinin hayatına baktığınız zaman bunu görürsünüz.

Mesela, Necmeddinî Kübra Hazretleri, 114 yaşında savaşa girmiş bir velidir. Bunun yanı sıra, ahlâkı, fazileti, fedakârlığı en üst seviyedir. İcabında çok basit bir insana köle olmuş; ilmini, bilgisini öğretmiştir. Her türlü insana hizmet etmek bakımından da mahviyeti neredeyse yerlerdedir. Bunları böyle İslâm yüceleri üzerinde müşahade ederseniz, ahlâk-ı Muhammedî’yi daha yakından tanıyabilirsiniz.

Ahlâk-ı Muhammedî bir bütündür. İnfakı olmayan bir ahlâk-ı Muhammedi olmaz. Namazı olmayan bir ahlâk-ı Muhammedî olmaz. Özellikle insanlık sevgisi olmayan, şerre karşı mücadelesini her zaman içinde hissedemeyen bir ahlâk-ı Muhammedî olmaz.

İlim olmazsa olmazıdır

Ahlâkı Muhammedî’nin çok önemli bir özelliği de ilim olmadan ahlâk-ı Muhammedî’nin olmamasıdır. Ama ne yazık ki, yıllarca İslâm’ı, ilimden dışarıda tutarak satmak istemişlerdir. Bu da tabii karşı tarafın bir taktiğidir, oyunudur. Özellikle İslâm’ı tahrip için yola çıkan şahıslar, cemiyetler, İslâm’ın en güçlü taraflarının ilim olduğunu, infak olduğunu, mücadelecilik, savaşçılık olduğunu görerek, bunları teker teker yok etmek için yanlış reçeteleri sunmuşlardır.

Ama ahlâk-ı Muhammedi gözden kaçmayacak yahut inkâr edilemeyecek kadar mükemmelliği temsil ettiği için ne tarafından baksanız onun içerisindeki infakı, mahviyeti, ilmi, mücahitliği mutlaka göreceksiniz. Bundan dolayıdır ki ahlâk-ı Muhammedî’nin adaleti, hakkı içerisine alan düzen (nizam) sistemindeki varlığını hayranlıkla izlememiz için defalarca, milyonlarca kez Asr-ı Saadeti ve Efendimizin hayatını çok iyi okumamız lâzım gelir.

Ahlâk-ı Muhammedi’yi teorik çizgilerden çıkarıp bir bütünlük içerisinde, Fahr-i Kâinat Efendimizin hayatında, savaşlarında, insanlara yaptığı muamelelerde, sabrında ve insanlığa yaptığı müthiş hizmetlerde görürüz. Çünkü Efendimizin 12 yıl boyunca, bütün mücadelesine rağmen, 150 kişinin üzerinde taraftar bulamamasına karşı, gösterdiği direnç ve sabır, aklı başındaki bütün bilim adamlarını hayran bırakıyor. Hatta Fahr-i Kâinat Efendimizin 12 yıl 150 kişi ile mücadelesini sürdürme sabrı, Allah’a karşı itimadının, sevgisinin ve ilgisinin en mükemmel tezahürüdür ve Peygamberliğinin en müthiş bir örneğidir.

İnsanın evvelâ beton gibi imanı olacak!

Efendimiz, ayetleri yorumlarken de fevkalâde ince davranmıştır. İnsanın elini cebine atmasındaki zorluktan dolayı, borç verme kademelerini Efendimiz bir kolaylık olarak göstermiştir. “İnfak etmiyorsan bari çıkarıp borç ver. On kişiye borç ver, sekizi getirip öder ikisi kalırsa on kişiye birden infak etmiş sayılırsınız” buyuruyor.

“Yazıklar olsun o namaz kılan münafıklara! Onlar ki, namazlarından gafildirler. Onlar ki Allah rızasını aramak yerine, insanlara gösteriş yaparlar. En küçük bir yardımı da insanlardan esirgerler” (Maûn; 4-7) ayetinin hükmü altına girilmemesi için Efendimiz, “Hiç değilse borç verin, borçluyu sıkıştırmayın, hatta gerekirse bağışlayın” buyuruyor.

Efendimiz bunu, o adamın, o sıradaki bütün namazları kabul olsun diye söylemiştir. Bu, fevkalâde büyük bir inceliktir. Çoğumuz, “Namaza duruyorum, kabul oldu mu, olmadı mı, aklıma namazda bir şeyler geliyor” deriz. Bu endişemizi gidermenin bir yolu vardır; eğer o sırada bir mümine borç vermişsek, ödemeyince gönlümüze bir sıkıntı getirmeden de “Benim sevabım olsun” diyebiliyorsak, o borç ödenene kadar kıldığımız bütün namazlar kabul olur. (Bir mümini sıkıntıdan kurtardığımız için.)

Mâûn Suresi’nin yukarıdaki ayetleri, üzerinde çok durulması gereken bir husustur. Borç vermek de bir nevi yardımlaşmadır. Bu kadar hassas bir konuyu, Efendimizin bu kadar geniş tutması ve herkese yaygın hale getirmesi, namaz kılanların hepsinin namazının kabul olması içindir.

Efendimiz, “Namaz Allah’la konuşmaktır” buyuruyor. Bu kadar önemli bir ibadet olan namazın, kabul olmamasının (namazı ruhuna uygun kılmamanın, ihlâslı olamamanın, lezzet alamamanın) bir numaralı sebebi, Sûre-i Mâûn’da bildirilen yardımlaşma huyunun teşekkül etmemesidir. İki numaralı sebebi ise eğer insanın imanında zaaf varsa namaz kabul olmaz. Çünkü şek (şüphe) üzerine iman teşekkül etmez (olmaz). Mümin olmayana da zaten namaz farz olmaz. Bir insanın evvelâ beton gibi imanı olacak!




“Bütün insanlar imanından dönse…”

Beton gibi imandan kastımız şudur. Şu dünyanın kargaşasında iletişim vasıtaları, radyolar, televizyonlar, gazeteler imanımızı yontacak envai çeşit balonlar uçurur. “Başka gezegenden, uzaydan gelenler şöyle yapmış, böyle yapmış” veya “Siz aslında maymundan geldiniz” gibi balonlar uçururlar. Üzerine bir sünger bastırmışsın gibi bütün imanın zevkini çeker alır bunlar.

Öyle bir imana sahip olacak, kendimize öyle bir iman kapısı açacak ve Cenab-ı Hakk’a, “Ya Rabbi şahit ol ki, şu dünyada yaşayan insanların hepsi imanından dönse, hepsi kendilerine göre mantıklı, fotoğraflı, sinemalı -haşa- “Dinin aslı yoktur, inanmayın(!)” diye delil getirip karşıma koysalar, yine ben Senden dönmeyeceğim, Resulünün yolundan dönmeyeceğim. Şahit ol bana” diyeceğiz. İman böyle olacak!

Sûre-i Maûn’da Allah, “Veyl (Şiddetli kötülük, hüzün ve helak, elem verici azap)” diyor, “Siz yardımlaşma yapmıyorsunuz, kimseye faydanız yok, o namaz sahtedir, o namaz yanlıştır” buyuruyor. Efendimizin bu ayetlere getirdiği yorum şudur: “İnfakı olmayanın namazı yoktur. Namazı olmayanın hiçbir şeyi yoktur.” Bu hadis-i şerif, Müslümanlığın özet yorumudur.

Biliyorsunuz, günah ve sevap ayrı mütalâa edilmesi gereken konulardır. Bunun çok tartışması olmuştur. Bana da çeşitli yerlerde sormuşlardır: “Bu adam namaz kılıyor ama arada içki de içiyor, öyleyse namaz kılmasın.” Ama İslam öyle demiyor. “İçki içersen şu kadar eksi puan, namaz kılarsan bu kadar artı puan alırsın.” Kısacası bunun değerlendirmesi Cenab-ı Hakk’a aittir.

Biz, Rabbimizin Sûre-i Mâûn'da “Veyl” diye nitelendirdiği sınıfa girmemeye hassasiyetle özen göstereceğiz. İmkânlarımız neye elveriyorsa yardımlaşma zevkini bir an için unutmayacağız. Böylece ahlâk-ı Muhammedî’nin bir unsurunu daha yaşamanın doyumsuz hazzını alacağız.

DR. HALUK NURBAKİ