Medineweb Forum/Huzur Adresi - Anne, baba! Bıktım artık sizden, evi terk etmek istiyorum!..

Anaokuluna giden kızımdan bu sözleri duyunca şok oldum. "Acaba yine nereden duydu bu sözleri?" diye hemen sorma gereği duydum.

- Kızım sen bu sözleri nereden duydun, kim ne anlattı söyle bakalım?..

- ... (Kısa bir sessizlik.)

Bu ifadeler bana hemen, birkaç hafta önce hediye olarak gelen ve kızımdan saklamak zorunda kaldığım bir davranış eğitimi (!) kitabını hatırlattı. Kitaptaki hikaye şöyle:

"Küçük bir balık, şımarık tavırlarıyla anne-babasına kızıyor ve evi terk ediyor. Sonra pişman olup eve geri dönüyor..."

Bu şekilde hikayeleştirilerek, evin önemi, anne-babanın değeri anlatılmak istenmiş!..

Tekrar sordum kızıma:

- Kızım, yoksa anaokulunda mı duydun bunları?..

- Evet, diye başını salladı kızım.

Anaokulunda, davranış eğitimi adına bu kitaptan faydalanılmak istendiğini anladım.

* Çocuk bu sözü neden sarfetmiş olabilir? Çok büyük bir baskı mı gördü evde?

Hayır, baskı falan gördüğü yok. Çok basit bir sebepten dolayı böyle inanılmaz bir tepki verdi. Çünkü dinlediği hikaye zihninde dönüp duruyor ve hikayenin kahramanıyla özdeşim kuruyordu. Bir bahaneyle de almış olduğu modeli sergilemiş oluyor...

Maalesef, davranış eğitimi adına davranış bozan o kadar çok kitap var ki. Büyük bir bölümünde metod şöyle: Hikayenin kahramanı önce hatalı bir davranış sergiler, sonra da bu hatasının farkına vararak bu hatadan vazgeçer.

* Peki, bu hikayler, gerçekten çocuklarda davranış eğitimine katkı sağlıyor mu?

Maalesef beklenen hiç de öyle olmuyor. Çocuk yanlış olanı, nefsine hoş geleni anında kopyalıyor, doğrusunu ise orada bırakıyor. Çocuğun aklından, hayalinden bile geçmeyen "evi terketmek" fikri, heycanlı ve cazip bir şekilde hayal dünyasında yerini alıyor.

Kendisi için faydalı olduğu halde hoşlanmadığı şeylere tepkisini nazlanarak veren çocuk, artık "Anne-baba, bıktım sizden, evi terketmek istiyorum!.." diyerek tepki veriyor. Tam anlamıyla dehşet verici!..

Bir çocuğa yüz tane iyi örnek gösterseniz, bir tane de kötü örnek gösterseniz, maalesef o bir kötü örnek, yüz iyi örneği örter ve baskın gelir. Tahrip her zaman kolaydır. Bir binayı yapmak için yüz gün, yüz işçi çalışır, ama bir binayı yıkmak için bir fitili ateşlemek yeterlidir.

Bir çocuğa iyi bir davranışı kazandırmak için uğraşırsınız, sevdirmeye çalışırsınız, sonra bir kötü örnek sizin bütün gayretinizi yerle bir eder.

Yine bir başka "davranış eğitimi"(!) kitabında, hikayenin kahramanı boyalı suyu halıya döküyor ve annesine boyalı suyu kendisinin dökmediğini, yanındaki arkadaşının döktüğünü söylüyor.

Yani hem yalan söylüyor hem iftira atıyor. Hem de arkadaşının yüzüne bakarak bunu yapıyor. Arkadaşı itiraz ediyor ve annesi ceza olarak onları parka götürmüyor. Cezanın da etkisiyle hikayenin kahramanı suçunu itiraf ediyor.

Kızıma bu hikayeyi dinlemişti. Bir gün arkadaşı ile oynarken kızım bir hata yaptı ve hemen suçu arkadaşına attı. "Anne ben yapmadım Rukiye yaptı." dedi.

Hemen o hikaye aklıma geldi. Kızımın hikayedeki kötü örneği nasıl kopyalayıp modellediğini üzülerek gördüm. Hikayenin neresinden tutsanız elinizde kalıyor.

Yalan söylemenin, arkadaşının yüzüne baka baka iftira atmanın en ileri derecesini sergileyen bir kahramanımız(!) var ve yine menfaatine uymadığı için, suçu mecburen kabullenme var.

Artık kızımın okuyacağı kitabı önce kendim sessizce okuyorum, uygun ise kızıma da okuyorum.

Fıtrat dini olan İslamiyet, günahı gizlemeyi emretmiştir. Çünkü yanlış olan şeyler çok çabuk örnek alınıyor ve yaygınlaşıyor.

Bediüzzaman Said Nursi'nin ifadesiyle “Bâtılı iyice tasvir etmek sâfi zihinleri idlâldir.”

Çocuklarımıza güzel davranışlar kazandırmak istiyorsak batılı, yanlışı anlatarak değil, sadece güzellikleri faydaları anlatarak kazandıralım.

Davranış eğitimi adına satılan kitapları alırken de çok dikkat edelim ki, çocuklarımızı eğiteceğiz derken hiç bilmediği kötü davranışları öğretmiş olmayalım, safi zihinlerini bozmayalım. Alacağımız kitabı önceden inceleyelim, okumadan çocuklarımıza vermeyelim.

Pedagoji mahrumu kitaplardan çocuklarımızı koruyalım!..

alıntıdır

Mustafa Demirbaş