Bencillik

[MERVE DEMİR]

Bencillik

Bencillik

Bazı insanlar vardır ki onlar dünyanın kendi etraflarında döndüğünü, dünyada var olmalarının bile dünya için bir lütuf olduğunu, kendileri olmasaydı diğerlerinin de bir kıymeti kalmayacağını düşünürler.

Önemli ve vazgeçilemez olduklarını düşünen bu yaratıklar övgü ve iltifatla beslenmeyi ister, kendilerinin özel olduklarını düşünüp ne yaparlarsa yapsında karşılarınkinden saygı görmeyi beklerler. Hayâl dünyasında yaşayan bu canlılar güç, başarı, şöhret, para gibi değerleri baştacı ederler. O nedenle (varsa) kendi meziyeterini abartmaktan da geri kalmazlar.

“Sadece ve sadece özel insanlar tarafından anlaşılabilecek” kadar “özel” olduklarını sanan bu varlıklar empati yapabilme yeteneğine sahip değillerdir. O nedenle bu tür yaratıkların, karşılarındaki kişinin ne hissettiğini anlayamamaları, kendilerini karşısındaki kişinin yerine koyamamaları doğaldır. O nedenle kin, nefret, öfke, kıskançlık gibi duygular bu empati yeteneksizliğinin doğal sonucu olarak görülebilir. Fakat bu tür canlılar iyi ve ulvi özellikler olan “acıma”, “affetme”, “hoş görme” gibi duyguları kendi çıkarlarına göre kullanmaktan da çekinmezler.

İnsanlar arası ilişkileri kendi çıkarları doğrultusunda kullanmaktan çekinmeyen bu menfaatçi yaratıklar için hile ve aldatma gibi durumlar onlara göre gayet sıradan şeylerdir. Kendisinin kayrılması gerektiğini, sırada bekletilmemesi gerektiğini, kendilerine “ayrıcalık” yapılması gerektiğini düşünen bu canlılar aslında aşırı derecede korkaktırlar. Fakat “korkmuyorum” taklidini iyi yaparlar. Eksikliklerini, aşağılanmışlık duygularını bastırmak için kendilerine “güveniyormuş” numarası yapmayı bir meziyet sayarlar ama bunun da farkında değildirler.

Etkileyici, çarpıcı, karşısındakini inandırıcı düzeyde rol yapan bu kişiler aslında bu davranışlarının farkında da değildirler. Alçak gönüllü rolü oynarken bile bencillikleri su yüzüne çıkar. Bu tür davranışları “içselleştirdikleri”, “kişiliklerinin bir parçası” olduğu için “iki yüzlülük” ile karıştırmamak gerekir, çünkü bu davranış modeli onlar için doğaldır.

İnsanları etkilemek, göz boyamak onlar için çocuk oyuncağıdır. Karşısındakine “hayranlık” duygusu uyandırtana kadar yaptıklarına devamederler. Kendilerini övmekten utanmayan bu kişiler toplantılarda yaptıkları yorumlarda en az asıl konuşmacı kadar çok şey bildikleri hissi uyandırmayı bir elzem zannederler.

En büyük korkuları “sıradan”, “vasat”, “herhangi biri” konumuna indirgenmek olduğu için bu duruma düşmemek adına çok çalışırlar. Bu durum kendi bencil duygularının “yaşayabilmesi” için gereklidirde…

Çok özel olduklarını düşündükleri için, Herkes için geçerli olan kuralların kendilerini bağlamadığını düşünmeleri ise onları “bozguna” uğratmanın en kolay yoludur. Her yerde padişahlar gibi karşılanmak isterler, bu olmadığında çok bozulurlar ve karşısındaki insanı acımadan bozmaya çalışırlar.

Had safhada doyumsuzluk yaşadıklarından rekabeti ve yarışmayı severler. O nedenle kuralları kendi çıkarlarına göre yorumlamak, karşısındakini enayi yerine koymak onlara tarifi mümkün olmayan bir keyif verir. Tersi bir durum olduğunda ise canları çok sıkılır, canları sıkıldığı oranda da karşısındakinin canını sıkmaktan çekinmezler, adeta psikolojik terör havası estirirler.

Her şey bir yana, özet olarak bu tür varlıkları şöyle tarif edebiliriz;

Yaptıkları şeyi, “kendileri için” fayda ve çıkar sağlamadan, “sadece ve sadece” iyilik olsun, hatta “karşılıksız” iyilik olsun diye yapmayı “aptalca” görürler. Dünyada insan olarak sadece kendilerinin olduğunu, şekli insana benzeyen diğer varlıkların ise sağılması ve sütünden kazanç elde edilmesi gereken inekler olarak görürler.

[Emekdar Üye]

Bencillik ile ilgili sözler.
İnsanların ruhlarından söküp atacakları yalnız iki şey vardır: Bencillik ve imansızlık. [Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Yalnız kendini düşünen insen, yumurta pişirmek için komşusunun evini yakar. Hafız Gürel


Egoist daima en sevdiği kişiye, yani kendisine zarar verir. [Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Benden sonra tufan!... [Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Biz insana, kendi iyiliğine çalıştığı için değil, komşusunun iyiliğine çalışmadığı için bencil deriz. [Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Bencil insan, tek başına kalmış meyvesiz bir ağaç gibi kurur gider. [Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Bencilliğin gözü perdelidir. [Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Bencillik, dostluğun zehiridir. [Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Başkası düştü mü, "Çürük tahtaya basmasaydı" deriz. Kendimiz düşünce, bastığımız tahtanın çürük çıkmış olmasından şikayet ederiz. [Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Ben diyen insandan uzaklaşın. [Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Başkalarının kusurlarını tartarken, parmağıyla terazinin kefelerini bastırmayan insan pek enderdir. [Linkler Ziyaretçilere Kapalıdır.Giriş Yap Veya Üye Olmak için TIKLAYIN...]

[Elem*]

İnsanlar arası ilişkileri kendi çıkarları doğrultusunda kullanmaktan çekinmeyen bu menfaatçi yaratıklar için hile ve aldatma gibi durumlar onlara göre gayet sıradan şeylerdir. Kendisinin kayrılması gerektiğini, sırada bekletilmemesi gerektiğini, kendilerine “ayrıcalık” yapılması gerektiğini düşünen bu canlılar aslında aşırı derecede korkaktırlar. Fakat “korkmuyorum” taklidini iyi yaparlar. Eksikliklerini, aşağılanmışlık duygularını bastırmak için kendilerine “güveniyormuş” numarası yapmayı bir meziyet sayarlar ama bunun da farkında değildirler.

[Tuba_]

Kendini Sevmek Günah Mı? Kimler Kendini Sevmez?

Allah’ın bize hediye ettiği vücudumuzu ve ruhumuzu, yani kendimizi sevmemiz gerekir. Kendimizi sevmek kendimize büyük bir saygı, bedenimizin ve zihnimizin mucizevi yetenekleri için şükran duymak, kendisine değer vermek demektir.

Herhangi bir şekilde kendi iyiliğimizi inkar ediyorsak, yani kendimize iyi ve güzel şeyleri layık görmüyorsak kendimizi sevmiyoruz demektir.

Kendimizi sevmeyi öğrenerek hayatımızın her alanında müthiş değişiklikler yapabiliriz. Akli, hissi ve hatta fiziksel sağlığımız ancak bu şekilde yoluna girer.

Kendimizi iyi hissettiğimizde ve sevdiğimizde, hayata saygıyla, dürüstçe, boynumuz dik olarak, güçlü bir şekilde, sevgiyle ve gerçekçi bir tutumla yaklaşabiliriz. Yoksa hayat karşısında çabuk yeniliriz. Kendimizi gereksiz yere küçük düşürmüş ve cezalandırmış oluruz. Giderek çevremizdekileri de cezalandırır, olaylara geniş açıdan bakamaz hale geliriz. Kendini seven insanlar iyi ilişkiler kurar, başkalarına da aynı özenle yaklaşırlar. Daha sağlıklı, daha mutlu, yerli yerinde hareket eden, verimli ve etkili davranan kişi olurlar.

Ahmet derin bir iç çekerek oturduğu koltuktan doğrulmuş ve “kendimi sevemiyorum çünkü nefsim azar ve gurura kapılabilirim” demişti. Ben de ona Yunus’un “Yaradılanı sev Yaradandan ötürü” mısralarını okuyarak, “sen yaradılan değil misin? Başkalarını yaratılan diye seversin de kendini niçin değil?” diye sormuştum. Ahmet söylediklerime hak vermişti.

Kendini Sevmek Kibir Ve Gururdan Farklı

Kendini sevmekle kibir, gurur farklı şeylerdir. Gurur, kendimize boş yere güvenerek başkalarından kendimizi üstün görmek anlamındadır. Yani benlik ve böbürlenmek, kendini beğenmektir. Büyüklük taslamaktır. Bu kişiler kendilerini överler, lüzumsuz sözler söylerler. Allah’a ibadetten bile kaçınırlar nefislerine ağır gelir. İnsanları küçümseyip yüz çevirirler. Hasta, fakir ve sakat kimselerin arasında bulunmaktan hoşlanmazlar. Evlerinin ihtiyaçlarını kendi elleriyle götürmek istemezler.

Aslında gururlu insanlar kendilerinin sevilebilir olmadığına inanırlar ama sevilebilir biri olduklarına başkalarını ikna etmeye çalışırlar. Gururda gizli mesaj “ben senden daha iyiyim” olan bir üstünlük taslamadır.

Halbuki kendini sevmek böyle değildir. Gerçekten sevilebilir birisi olduğunu düşünmek, hiç reklama ihtiyaç olmadan doğal bir memnuniyet havası yayar. Gurur ise iğreti durur.

Tabii kendimizi sevmek kötü amellerimizi ve çirkin huylarımızı sevmek değildir. Aksine onları düzeltmeye gayret gösterebilmemiz için de yine kendimizi sevmeliyiz.

Kimler Kendini Sevmez?

- Dünyaya istenmeden gelen ve anne-babasından yeterli sevgi görmeyen kişiler.

- Davranışları hep eleştirilen, hiç beğenilmeyen ve takdir edilmeyen, daima başkası ile kıyaslanarak aşağılananlar.

- Acı dolu tecrübeler, yaşanılan ağır travmalar geçmişi dolduruyorsa..

- Kendilerini sevmeyen insanların yanında büyüyenler. Kişi böylelikle daha çok yük alır ve hayatın getirdiği hayal kırıklıkları artar.

- Özellikle içinde yaşadığımız toplum, insanlara karşılaştıracakları ideal vücutlar sunmaktadır. Bunu televizyonda, basın yayın organlarında boy gösteren modellerle yapmaktadır. Bu da kişileri kıyaslamaya ve komplekse itmektedir.

- Şişmanlık veya başka beden kusuru varsa..Tabii kusur olabilir, bunu büyütmek doğru değildir.

Kendini Sevme Egoizme Kayar Mı?

Hayır. Zaten gereğinden fazla kendimizi sevemeyiz. Kendimizi sevmek; güvenli olmak, sevildiğimizi, güçlü ve etkin olduğumuzu hissetmektir. Aksine bencillik (egoizm), gurur ve kibir kendimizi yeterince sevmediğimizde ortaya çıkar. Kendimizi hakkıyla seviyorsak, tatmine, bütünlüğe ve güvene ulaşır ve bu defa başkalarına sevgi sunmak isteriz. Kendimize ve çevremizdekilere bir şeyler yapmak için daha çok enerjimiz olur. Kendimizin ve başkalarının kusurlarını daha rahat kabulleniriz. Herşey daha basit görünür ve bir takım şeyler kolaylaşır. Kendimizi bütün hissettiğimiz için, insanlar istediklerimizi yapmaz veya söylemezlerse aldırış etmez, üzülmeyiz.

Ne Yapmalı?

Ailemizi suçlamaktan kaçınalım. Geçmiş değiştirilmez ama gelecek şimdiki düşüncelerimizle şekillenir. Onları suçlamakla sorumluluğu onlara yıkmış oluyoruz. Halbuki düzeltmek elimizdedir. Çabaya değer, çünkü kendimizi sevmek iyi hissetmemizi sağlar..

Kaynak: Mutluluk Elimizde / Psikiyatrist Doç Dr. Sefa Saygıl

[Esma_Nur]

BEKİR EFENDİNİN BENCİLLİĞİ

Padişah Sultan Mahmud zamanında, İstanbul’da bir adam yaşarmış... Ama bu adam öyle bencil, öyle kıskanç, öyle kendisini düşünür bir kişiymiş ki, bu konuda meşhur olmuş. Bencil Bekir efendi deyince tanımayan yokmuş adamı.Yani anlayacağınız, tam müzmin bir bencillik hastası...

Artık, bir bencillik örneği anlatılacaksa, Bekir Efendi hemen hatırlanır ve:

- Bencil Bekir efendi gibi, denir olmuş...
Bencil Bekir efendinin ünü gitgide Padişah’a kadar varmış.Padişah da merak etmiş; adı bencile çıkan adamı görmek istemiş.

Bekir Efendi’ye, padişahın geleceği haber verilmiş. Sevinmiş tabii ve hemen elinden geldiğince hazırlıklar yapmış. Padişah gelmiş... Hem Bekir Efendinin terbiyesini hem de hazırlıklarını beğenmiş. Güzel sohbetler olmuş ve kalkıp gideceği zaman yaklaşmış. Ama hep düşünüyormuş, niçin bencil adını takmışlar bu adama... Halbuki ne kadar da iyi biri, diye... Padişah onu denemek istemiş ve âdet olduğu üzere demiş ki:

- Bekir efendi, sağ olasın, seni sevdim. Şimdi dile benden ne dilersen... Köşk mü, para mı, at mı, araba mı?...Ne istersen yapacağım. Lâkin bir şartım var. İstediğin şeyi sana mutlaka vereceğim, ancak, bu yan tarafta oturan komşuna senin istediğinin iki katını vereceğim.

Bekir efendi, buruk bir sevinç içinde düşünmüş, taşınmış, kaşınmış ve bir türlü depreşen bencilliğinden kurtulamamış. Komşusunun daha büyük bir zarara uğraması için kendisi bir felaketi göze alarak demiş ki:

- Padişahım, benim bir gözümü çıkarttır!...

Böylece komşusunun iki gözünün çıkartılması için, tek gözünü feda etmeye razı olmuş.

İşte böyle. Bencillik insana ayağına kadar gelmiş, büyük bir kısmeti bile teptirebiliyor. Çünkü, böyle müzmin bir bencillik, içinde kıskançlığı, çekememeyi, hasedi, kini, sevgisizliği, saygısızlığı da barındırıyor. Bu kötü huya yakalanmamak için, sevgi, saygı, kardeşlik, fedakârlık gibi güzel duyguları içimizde yeşertmek gerekir. Yoksa, Allah korusun, yeni Bencil Bekir efendiler yetişir!

ALINTI

[Mihrinaz]

Ali İmran suresinin 92.ayetinde şöyle buyrulur: “Sevdiğiniz şeylerden Allah yolunda harcamadıkça iyiliğe asla erişemezsiniz.”

Malı bulunan bir insanın servetine olan düşkünlüğü, onu cimri ve bencillik haline sokar. Bu insan, malından ve servetinden Allah yolunda harcamadıkça ve sadece onun rızasını umarak, servetinden vermesi gereken zekatı ifa etmedikçe, kamil bir mümin olamaz.

Bu durum sadece mala dönük bir husus değildir. En çok sevilen şeyin Allah yoluna infak edilmesi, değişik şekillerde de söz konusu olabilir. Her türlü kötü nefsi arzulardan Allah’ın rızasını kazanmak için kaçmak, ben merkezli bir yaşamdan uzaklaşmak demektir.

İnsanı ekonomik olarak tanımlayan ve ilişkileri kapital sisteme bağlı şekilde sürdüren her toplum bencillik gibi kötü bir huyla muhatap olmak zorunda kalır.

Hadisi şerifte, “Komşusu açken, tok yatan benden değildir” ikazına rağmen birçok insanın bencil davranma eğilimi ağrı basar.

Ben merkezli bir hayat tasavvurudur Bencillik, ben iyi olayımda başkası ne olursa olsun anlayışıdır. Dünya hayatında sadece kendi menfaatinden başka kimseyi düşünmemektir. Halbuki böyle hareketin menfaatinin sonunda olmadığına pek çok hadise şahiddir.

Peki böyle birinini mutlu olması huzur içinde olması mümkün mü? Elbette değil. Çok tecrübeler ve vakalar gösteriyor ki sadece kendisi için yaşayanlar hep stres ve huzursuzluk içindeler.

Paylaşanlar insanlara yardım edenler hayr işlerinde olanlar daha huzurlu daha kazançlılar. Hem bu dünyada hem ahirette....