Medineweb Forum/Huzur Adresi - Doğum Günü? Ölüm Günü mü?

19 mart 2003. Kızım Munise Esma'nın ilk doğum günü. Sabah ona pasta yaptım. Pembe balonlarla biraz da evi süsledim. Akşama doğru yemekler yendi. Sıra "iyiki doğdun" şarkısı eşliğinde pastayı kesmeye gelmişti. Tam mumunu yakmış olduğum pastayı elime almış içeri getirmeye hazırlanıyordum ki çocuklar seslendi. "Anne Amerika Irak'ı bombalamış"....
Bir an öylece elimde pasta ile kalakaldım. O anda kafamdan yüzlerce düşünce geçti. Acaba ben bu mumu yakarken kaç kişinin hayat ateşi söndü. Kimbilir kaç bebe, kaç anne, kaç baba, kaç yaşlı, kaç genç, kadın, erkek, kaç İNSAN öldü. İçim burkuldu. Elimde pasta ile içeri girdim. Çocukların günlerce öncesinden kayıt edip ayarladığı doğum günü şarkısını çalmamalarını söyledim. Pastanın mumu söndü....
O günden beri gözümüz haberlerde. Amerikalılar'ın kahramanlık hikayelerini dinliyoruz. Nasıl Bağdat'ı bombalamışlar. Basra nasıl ele geçmiş.(Amerikan askerlerinin leş kargaları gibi Irak'ın bayrağını aşağı çekip kendi ülkelerinin bayrağını diktiklerini, İngilizler'in de buna karşı çıkıp burada biz de varız dediklerini ve Amerikalılar'ın özür dilediklerini söylemiyorlar ama). Bu savaş artık Saddam'ı indirme savaşının ötesinde rejimi değiştirip ülkenin özgürlüğünü elde etme savaşıymış. Dün haberlerde Irak'lı bir diplomat "biz 30 senedir bu rejimle yaşıyoruz bir şikayetimiz yok" diyordu. "Yaptığınız bombalamalarda yüzlerce çocuk kadın oldu. Memleketi yıkıp yok ederek mi özgürlüğümüzü elde edeceksiniz" diyordu. Haber spikeri yüzünde umursamaz bir ifade ile "Eee.. herkesin memnun olması beklenemez" dedi. Kimbilir haklıda olabilirler. Belki bu vesile ile Irak Amerika'yı ciddi bir yenilgiye uğratıp özgürlüğüne de kavuşabilir.
Bu nasıl iştir anlamak mümkün değil. Ta dünyanın bir ucundan başka bir ülkenin idari rejimi canınızı sıkacak, kalkıp o ülkeyi yerle bir edip çoluk çocuk demeden katledeceksiniz. "Kimyasal silah üretiyorlar, silahsızlanmıyorlar" derken işi bu noktaya getirdiler. Kendi söylediklerine kendileride inanmıyorlar artık. Çünkü bütün dünya gibi onlarda asıl hedeflerinin Irak'ın rejimini değiştirmek değil petrolun akış yönünü kendi ülkelerine değiştirmek olduğunu biliyorlar. Irak'lı diplomatın "daha önce İngilizler, şimdi de siz petrolümüzü çalıyorsunuz? sözleri son sözleri oldu haber programında. Hemen vedalaşıldı. Başka bir haber programda ise savaşta ölen asker oğlu için bir baba elinde oğlunun resmi Bush'a "Benim tek oğlumu elimden aldın" diyordu. Bu arada "Türkiye Kuzey Irak'a girdi" yalanlarıda cabası. Türkiye Kuzey Irak'a girmedi. Zaten orada sınır güvenliğimiz için asker vardı. Ama suç ortağı arıyorlar ya. Bizi seçmeye çalıştılar.
Bu işin sonu nereye varır? Bu savaş ne zaman biter? bilinmez. Bilinen şey Irak'ta yeni bir nehirin oluştuğu. Kan nehri... Bu nehirin suyunu Amerika içecek. Güya sivillere zarar gelmeyecekti. Rastgele önlerine gelen yeri bombalıyor, yakıp yıkıyorlar. Artık arabama benzin almak istemiyorum. Ya da her benzin almak üzere istasyona girdiğimde içimde eziklik ve vicdan azabı duyuyorum. Artık araba ile fazla gezmeyeceğim. Hatta keşke benzin almama şeklinde bir protesto yapılsa ne kadar anlamlı olur. Ama ne yazık ki Amerika gibi yerde yapamazsınız. Her yer birbirine çok uzak. Araba adeta ayakkabınız gibi.
Bizim için hayat devam ediyor. Her zamanki gibi uyuyup uyanıp, yiyip içip yaşıyoruz. Hayat koşuşturması içerisinde zaman zaman savaşı unuttuğumuz bile oluyor. Ama dünyanın başka bir ucunda kıyametler kopuyor. Onlar yemek değil bomba yiyor. Büyük gürültülerle üzerlerinden uçup geçen füzeler, bombalar canlar yakıyor. Orada insanlar imdat istiyor ama sesleri duyulmuyor. Füze ve bomba seslerinin arasına karışıp kaybolup gidiyor. Elimizden bir şey gelmiyor, gelemiyor. Tek yapabildiğimiz dua ile Allah'tan bir an önce bu katliamı durdurmasını dilemek.
Bu arada halk ülkeyi terk etmeye çalışıyor. Ne acıdır insanın ülkesini terk etme durumunda bırakılması. Ya da tüm hayatının geçtiği, anılarının olduğu, tarihinin gizli olduğu ülkesini alevler içinde görmesi. Allah böyle bir acıyı bizlere yaşatmasın. Savaş son hızı ile devam ediyor. Kitle imha programları çerçevesince yakıp yıkıp öldürüyorlar. Bir zamanlar dünyanın gözde merkezlerinden olan Bağdat şehri tamamı ile yok olmak üzere. Elimiz kolumuz bağlı. Tüm dünyadan kocaman sesler yükselse de birileri bu işi tamamı ile bitirmeye kararlı. Sokakta kendi halkının en meşhur sö]zleri olan "Proud to be an American" "(Amerikali olmaktan gurur duyuyoruz) sözünü söylemeye utanıyoruz" demeleri dahi durumu degiştirmiyor. Sokaklarda yüzbinlerce insanın protestosuna kulak tıkanmış. Hedef tek. Irak bitirilecek petrolüne, doğal kaynaklarına el konulacak. Irak'a da Amerikan bayrağı dikilip güya yeni bir zafere imza atılacak. Nedense hesap edilmeyen birşey var. Ya yenilgi olursa. Vietnam'da olduğu gibi kendilerince adı "geri çekilmek" gerçekte "kaçmak" olan olay gerçekleşirse. Bunu da zaman gösterecek artık. Bizim tek dileğimiz bir an önce Hitler'i aratmayacak şekilde katliam yapan Amerika'nın bu katliamı durdurması. İnsanlık adına utanç verici olan sahnelerin son bulması. Tezkereyi onaylamayarak böyle bir katliamın parçası olmayan ülkemle hep gurur duyacağım ve her zaman "PROUD TO BE A TURKISH" diyeceğim. Savaşsız, insanların maddi çıkarlar uğruna öldürülmediği bir dünya umudu ile huzurlu kalın