[su damlası]

De ki "ey Rahman, ben isteyemem Senden

Annesiyle beraber bakkala girmiş çocuğa, bakkal amcası, şeker kutusunu uzatır ve "evladım istediğin kadar al!" der. Çocuk elini uzatıp almaz, çekingen davranır. Bunun üzerine bakkal kendisi avuçlayarak verir şekeri. Çocuk bu defa sevinerek kabul eder şekerleri. Dışarı çıkınca, annesi sorar: "Yavrum, bakkal amca, al dediğinde niye almadın ki?" Çocuk müzipçe güler: "Anneciğim, benim ellerim küçük, bakkal amcanınkiler daha büyük. Bu yüzden onun vermesini bekledim."
Unutma, şimdi burada, bir insan olarak varolacağın aklının ucundan bile geçmezdi. Dua edecek olsaydın insan olmak için, edemeyecektin. Avuçların yoktu ki. Şimdi burada insan diye varoluşun senin avuçlarına sığmayacak kadar büyük bir dua idi.
Öyleyse, bundan sonra O'nun rahmet eline bırak isteklerinin hepsini...
De ki "ey Rahman, ben isteyemem Senden, isteyen olmayı bile isteyemeyecekken, huzurunda her şeyi isteyen biri oldum. Şaşkınım! Sürpriz diye buldum avuçlarımı. Sen benim isteyemediklerimi bile bana verdiysen, isteyeceklerimin hepsi Senin yanındadır. Sustum ben; Sen söyle isteyeceklerimi..."