[su damlası]

Özünü bildin ve kendin oldun...

Ezan sesleriyle uyanıyorsun uykularından ve sabaha gülümsüyorsun.
Ellerin duada sevdiklerinin isimleri birer birer huzura sunuluyor.
Aşk diyorsun, af diyorsun, muhabbet diyorsun, rahmet ve şefaat diyorsun.
Cuma gününün güzelliği düşüyor yüzüne. . .
Işıl ışıl oluyor her taraf...


Bir kandil simidinin lezzetini hissediyorsun dudaklarında...


Heybendeki alıçları Menzil’e götürüyorsun.


Himmet diyorsun... Himmet...


Harf ve kelime, azc ve sükut...


Bir asânın peşine düşüp kısmetinin peşinde koşuyorsun.


Sana tozlu yollar, yaslı ırmaklar, kederli dağlar eşlik ediyor.


Çileye soyunuyorsun. teslimiyet diyorsun, bağlanma diyorsun...


Ve içinin yangınlarında sevda türküleriyle kendinden geçiyorsun.


Uyanıp kendine geldiğinde kalbim diyorsun, Efendim diyorsun, sultanım diyorsun.


Yok şimdi başkası, yok ağyâr...


Yâr varsa ağyâr olur mu?


Ay doğmuşsa gecenin içine karanlık nedir ki?


Yürüyorsun içinin mahzenlerinden. Yolun ol ulu şaha çıkıyor.


Bir aynaya bakıyorsun sonra...


Kimi görürsün, bilemezsin.


Çünkü o vardır sadece...


O, olduğu zaman başka biri olmaz.


Canı buluyorsun artık.


Can sensin, Canan da...


Yâr ile bayram etmenin vaktindesin.


Hamd ü senâlar, hamd ü senâlar...


İyi ki bildin sen seni...


İyi ki yürüdün kalbinin içine...


Özünü bildin ve kendin oldun.

Her satırına "Amin" Dedim..

"Alıntı"