Tek çözüm savaşmaktır
Neden hâlâ “ateşkes sağlansın”, “ambargo kalksın”, “çocuklar ölmesin” gibi cümlelerle meşgulüz biz? Bu ponçik dil asla işe yaramayacak.
Tek çözüm savaşmaktır.
Evet, bu cümleyi kurarken ürkmüyorum.
Çünkü barış isteyenlerin çocuk cesetleri karşısında nasıl sessizleştiğini, uluslararası hukuk denilen şeyin güçlü devletlerin imzaladığı, zayıf halkların kanıyla yazılan bir komediye dönüştüğünü gördükten sonra teslimiyetin, kötülüğün oksijeni olduğunu görüyorum.
Çünkü diplomasi masalarında mürekkep kurumadan yeni bombaların düştüğünü, "insan hakları" kavramının sadece güçlünün elinde bir pazarlık aracına dönüştüğünü gördükten sonra sessiz kalmanın, zulmün en büyük destekçisi olduğunu anlıyorum.
Çünkü uluslararası kuruluşların kınama açıklamaları yaparken bile titrek seslerle konuştuklarını, barış görüşmelerinin sadece güçlünün zamanını genişletmek için yapıldığını, adaleti savunma iddiasındaki kurumların menfaat hesaplarıyla suskunlaştığını gördükten sonra pasifizmin, zalimlerin en sevdiği politik duruş olduğunu fark ediyorum.
Çünkü savaşmadıkça konuşma hakkın yok. Savaşmadıkça tanınmıyorsun. Savaşmadıkça acın anlaşılmıyor. Ve çünkü yazılan bütün tarih, savaşanların kaleminden çıkıyor.
İsrail gibi bir organizmanın karşısına hâlâ diplomasiyle çıkanlar, hâlâ uluslararası hukuk ile meseleyi çözeceğini zannedenler, hiç anlamadı: Bu dünyanın kuralları zalimler için değil, zalimin adını anmamaya yeminli sistemler için yazılmıştır.
O yüzden uluslararası hukuk diye bağırmak, hukuk tanımayana “elindeki satırı biraz daha düzgün kullanır mısın?” demekle eşdeğer.
Bu çağın gerçeği nettir: Güç kullanmayanı kimse dinlemez.
Tek çözüm savaşmaktır.
Evet, bu cümleyi kurarken ürkmüyorum.
Ezgi Akgül