(d)üşüyorum EFENDİM !
Ben Mevûde efendim…
Gözlerimdeki umut ve hüzün… her sabah pencereme konan güvercin
Bir umutla geldi…bir kanadında umut getirdi bir kandında hüzün… bu kez hüzünleri bırakdı
Ardında takındıgım sahte gülücükler sahici bakışlar…
Anlamadılar….anlamasınlar
Can ayazda başım önde.
Tut ellerimden efendim,
(d)üşüyorum.
Tenhalarda yürek kuytumda s/özüm özümdü riyasız…
Gözümde közüm olmuştu her bir damla…hicret etti gözümden
bazen kendimden sakladım bazen aşikar…
Bazen tek bir damla bazen çağlayan…
Can ayazda başım önde.
(d)üşüyorum..
Dünyanın karanlığı üzerimde..
Toprak yerine sagnak sagnak yağdı riya, hırs, kin…
Yağmadı hidayet yağmurları üzerime….
Tut elimden efendim.. bir kez olsun.. (d)üşüyorum
Heyhat !! ne gelir elden ellerim boş değil_ki
Tuttuğum boyalı bir dünya.
Zulmet çökmüş üzerime
Ben ise dünyaya Meftun
Izdırabım Bâr-ı günâh
Ellerim boyalı ben! liyim boyalı
Efendim göz yaşlarım temizlermi dünyamı… akıtırmı sahte boyaları indirirmi maskeleri…
Oysa demeliydim ALLAHU EKBER..!!!
Allah’ın boyasıyla boyandık, O’ndan güzel renk veren kimdir? Ancak Ona kulluk ederiz’(bakara/138)
”malıyım ta fecre kadar…
Estagfirullah estagfirullah… Estağfirullah……….. ………….
Can ayazda başım önde
Tut ellerimden efendim.. birkez olsun.. (d)üşüyorum..
(Mevûdecahiliye döneminde diri diri toprağa gömülüp öldürülen kızlara verilen ad)