[Aysima]

Kelebek

Bir gün, kırlarda gezintiye çıkan bir adam,
kenarına oturduğu otlardan birinin dalında,
küçük bir kozanın varlığını farketti.
Koza ha açıldı ha açılacak gibiydi...
Adam, bunun bir kelebek kozası olduğunu tahmin
ediyordu. Böyle bir fırsat kolay ele geçmez diye düşündü;
ve bir kelebeğin dünya yüzü gördüğü ilk dakikalara şahit
olmak istedi. Dakikalar dakikaları kovaladı,
saatler geçmeye başladı, ama henüz kelebeğin küçük
bedeni o delikten çıkmadı. Sanki, kelebek dışarı çıkmak
için çaba harcamaktan vazgeçmiş gibi geldi adama.
Kelebeğin elinden gelen herşeyi yaptığını ama kozadan dışarı
çıkmayı başaramadığını düşündü. Bu yüzden, kelebeğe
yardımcı olmaya karar verdi. Cebindeki küçük çakıyı
çıkarıp, kozadaki deliği bir cerrah titizliğiyle büyütmeye başladı.
Böylece, bir-iki dakika içinde kelebek kolayca dışarı çıkıverdi.
Fakat bedeni kuru ve küçücük, kanatları buruş buruştu.
Adam kozadan çıkmış kelebeği izlemeye devam etti.
Çünkü kelebeğin kanatlarının az sonra açılıp
genişleyeceğini, böylece narin bedenini havada
taşıyabileceğini umuyordu.
Ama bunlardan hiçbiri olmadı.
Kelebek, hayatının geri kalanını kurumuş bir beden
ve buruşmuş kanatlarla yerde sürünerek geçirdi. Ne ka-
dar çabalarsa çabalasın, asla uçamadı.
Adamın bütün iyiniyetine ve yardımseverliğine rağmen
anlayamadığı şey şuydu: Kozanın kısıtlayıcılığı ve buna
karşılık kelebeğin daracık bir delikten dışarı çıkmak
için göstermesi gereken çaba, kelebeğin uçuşu için
lâzım olan şeylerdi. Allah’ın bedenindeki sıvıyı kanatları-
na göndermek ve bu sayede kozanın kısıtlayıcılığından
kurtulduğu anda kelebeğin uçmasını sağlamak için seç-
tiği yol, buydu. Bu gerçeği öğrendiğinde, ha-
yat boyu unutamayacağı birşey de öğrenmişti iyiniyetli
adam: Bazan, hayatta tam olarak ihtiyaç duyduğumuz
şey, çabalardır. Eğer Allah hayatta herhangi bir çaba
olmadan ilerlememize izin verseydi, bir anlamda sakat
kalırdık. Olabileceğimiz kadar güçlenemezdik o zaman.
Ve asla uçamazdık...