08 Şubat 2009, 20:47
|
Mesaj No:1 |
Durumu: Medine No : 1808 Üyelik T.:
11 Mayıs 2008 Arkadaşları:0 Cinsiyet: Yaş:43 Mesaj :
657
Konular:
89 Beğenildi:4 Beğendi:0 Takdirleri:10 Takdir Et:
Konu Bu
Üyemize Aittir! |  bu hayata çıplak gözle bakılmaz(mış)
bu hayata çıplak gözle bakılmaz(mış) Bu hayata çıplak gözle bakılmaz(mış) Bir ukdenin vefatı içimi dökmeme sebep oldu. Kimine su vermeye bile takat yettiremeyen isteksiz kalbim, meğer bu hale nasıl geldiğini merak etmeyenlerin hısımına uğramış. Yazık mıdır? Yazıktır, yazık… Desem bile bir tokatta bundan yiyeceğim. Velhasıl tutunacak dallarda kırılmış. Hiç mi insanlık eden olmaz diye dönüp durmuş başımda sözler, çaresizlikler, kırık umutlar… Süregelen hastalıklarımı kimseye söyleyemeden yeni, yeni suskunluklar katıyorum kararlarıma. Sonra Her karar bir intihar, her intihar yeni bir nefes oluveriyormuş, farkında olmasızın… Ben farkına vardım. Eriştim o anlamı derin sızılara Nedensiz görmüyorum ukdemin vefatını. Eceli geldi ve bir aha yakışır biçimde uzaklarıma, uzlaşmadıklarıma karıştı. Buyur da bir kelam kat çığlığıma. Şimdi seninde konuşma vaktin. Hep susmadık mı o ukdeyi mahvederken… İçine aşk gizlediğimiz o meleği katlederken. Sen mısralarımı kan revan içinde bırakırken, bende mi ölmeliyim? Hangi yangının korudur bu gidişlerin Ellerini ver de üstesinden geleyim bu mahvoluşların. Dur ya da sen kıpırdama ayrılma olduğun yerden… Benden… Sana bırakıyorum artık lütfen, lütfet… Çıplak gözle bakmaya çalıştım hayata. Olabildiğince saf, şeffaf tutarak ruhumu… Apaçık kalıplar, giysiler bulmadan sundum içimi hayata ve öyle bakmaya çalıştım. Olmadı… Hayatın radyasyon etkili acıları hücrelerime ayırdı beni, o anda… Başımı öne eğdim. Kim bilir belki de önümdeki yürek parçacıkları benimdir… 26.10.2008 Tuğçe abacılar. |
| |  |