[Huzurİslam]

Ölüm Ki Gitmez Hiç…

Bir korku gibi yayılır dimağımıza ama daha çok dosttur ölüm, şiirin sunuş heyecanı...

İç içe geçmiş ne varsa artık en geçerli ölümdür bize. Bir şâir ölüyorsa, ölür mü kelimeler? Ve sormalı benliğimize, acının okkası kaça ki, böyle delinir düşten heybeler...

Ben ayrılık şarkılarından doğdum gece yüzüne. Uzayan bir ıslıktı zaman. Kaldırımları sökmüşlerdi daha iyisini yapabilmek için. Göz ertesi günahların ter dökümüydüm, kestane kokulu dağlarımın can örtüsü. Geniş vakitlerden toplaya geldiğim bir şey yoktu hüzünden başka. Hüzün, ölümlü oluşuma en yakışan entari. Ağır kaldıran endaze ve aynayı yıkayan su...

Geçen günlerin aralasam perdelerini. Kaçırdığım ve kaçan benden ne varsa dizsem tesbih taneleri gibi. Alnımı aleve yatıran bir anışla çözülse kimliğimin mahzun bilmecesi. Gök, ellerimde kat kat. Varlığım duakâr serenat. 'Aradığın mavi, gözbebeğinde yıldız ağırlıyor; uzağa gitme!' diye bir sesle irkilsem de, sonraya bıraktıklarım öncemden gelse. İnsan ki bilmiyor kendi yüzlerini. Yüzler ki, birbirine geçmiş ve kalabalık. Sahte bağış sözcüklerle avunmakta enfüs. Âfâkımda öyle dolandım ki, başımda şehir sancısı. Üzerimdeki kırıntılar, kalktığım gönül sofralarından...

Okunacak ve yazılacaklar birikmiş mi ne? Birikmiş miyim kendime? Uykuların derin olanına dalmışım; çevremde kulağıma gelen çalar saat çınlamaları: Üst üste ölüm! Gömünüz ceset yanımın toprak yarasını. Yağmurlu mevsimlerin serin örtüsünü yayınız, görünmeyeyim. Çoğalan ve kabaran ne varsa, aşk odununa atınız. Yerim dar, toprak daraltmakta. Ey semâ! Kabı kanla dolmuş âşığın yeri neresidir? Tanıdığım olan ölüm, her an yenilenmiş olarak geliyor, seçemiyorum. Ben hangi ölümle ölüyorum, sene başı salâ sene sonu namaz. Ve on iki ay, başımda bir kurşun gibi günler. Saat bilmem kaç...

Bulanık cephe bakışım, karanlık yaran söz! Oku diye çizildim leyl sayfalarına. Mürekkebi içen kamış mevt soludu aylarca. Beyaza leke karıştı gönül sandığından. İsyanım, okunamaz bir yazı gibi karman çorman. Aczime ölüm sürdüm, âfiyet olsun! Patiskadan kumaşı, hem hafif hem serin. Cepsiz biçin duygularımı, son dünyalığıma acı mendili girmesin.

Toprak ateş üstü serinlik. Koku saklayan dokusuyla bambaşka tarif. Ortalığı yakan suç ortakları insanın kendinden başkası olabilir mi? Kaldırımlarda, dağlarda, garlarda yüzdürülen ayrılık; bir can bağışlasa, çıkacak canım. Öylesine acıyım... "Tatlıları acılaştırdın" ey ölüm; sana duacıyım. Bak; evim bomboş, avlumda ayak izin. Eğer izin verseydin, kirpiklerimdeki bu ağırlığı harflerine hareke eyleyebilirdim. Ve belki de terekemden kalan sadece pamuğu ıslatan zemzem olurdu!

Bir şâiri gömdüler omuzlarda tabut izi. Derin bir çukura seslendiler seslerini çığlıklara bezeyerek. "Cennet bahçelerinden bir bahçe" niyazına gül ektiler kalplerinden. Bir şâiri gömdüler, özleri gömülüyken ötelere. Göğün kanatları başka. İçimiz dışımız af çarşılarında. Okkası kaça bu heybenin? Delindim... Teğel tutmaz, dikiş geçmez bir yâre bu! Ey ölüm önüme yığdığın bu yâreli kumaşları kesmek yerine, yamalıyorum gözlerimle. Gözlerim doluyor söküklere. Göğü bu kadar yaran yâre kimin?

Ölüm ki gitmez hiç, gelir hep. Mushaf’ın masum reyhâsı dolanır odalara. Ölüm kokusu karışır hayat programına. Yaz mevsimine muttasıl mevt tefekkürü. Mefkûremize sızan ince damar kurşunlanmış; tam isabet! Demek ki on iki ayı taşıyacağım Sevgili hâtırasıyla. O'ndan gelen gider mi hiç? Ve giden O'na giderse, gitmiş olur mu hiç?

İyi ettin ey ölüm; senin serumunla şifâ bulacak ömrüm...

***
Fâtıma Zehra Merinos