Umutsuzum....
Bazen dibe vurmak sürekli düşüyor hissetmekten daha iyidir diye düşünüyorum... Tutunacak hiç bir dal yok şimdilerde... Kendi dallarımsa o kadar uzak ki... Ve hep beni tutar sandıklarımın umurunda değilim hissini yaşıyorum...
Uyanamadığım sabahları görüyorum zar-zor uyuduğum yarım yamalak uykularda... Uyku diye yattığım belirsiz düşüncelerden yine ıslak gözlerle yine acıyla yine düşünceye uyanıyorum...
Kendime kızıyorum bol bol...Neden?...Çözüm yok...Hayat bu bazen sizi mutluluktan göklere çıkarıyor.Bazense...
Ellerim çok üşüyor. Korkularımla yüzleşmekten korkuyorum. Dinlenmeye almışım kendimi herkese böyle söylüyorum kendim de buna inanıyorum... Nasıl bir dinlenmeyse... Kendi yapacaklarımın kendime vereceği ağır yaralardan kaçmaya çalışıyorum... Her şarkı sözleri daha da ağlatıyor beni... Zor nefes alıyorum. Zor yaşıyorum...
Bir şeylerden kaçmak saçma değil midir?Olacağı belli olan her şey enin de sonunda olmaz mı?Ya olmazsa umudu ile yaşamak ne kadar doğru ve bu umutla yaşarken olacağı bilerek acı çekmek?...Ne talihsiz bir çelişkidir bu...Allah'ım nasıl da acı veriyor bazı deneme süreçleri...
ve dilimde bir cümle sadece ''DİBE VURDUM İŞTE'' : (