Duada Kalbini Dudağına Değdir...

[su damlası]

Duada Kalbini Dudağına Değdir...

Dua kişinin kendisiyle konuşmasıdır da aslında. içindeki boşlukları, kirleri, pasları, özlemleri,

hayalleri, eksikleri, uçurumları duanın cevheri eyler insan. yani ki, kendisi bilerek çıkar yolu.

Rabbine dua ederken, diplerinde sakladığı incileri kıyılara taşır. Dua dudağına değdiğinde,

kalbin de değsin dudağına. Hece hece içindeki sırlı tuğlaları sökeceksin, içini fısıltıyla dışarı

taşıyacaksın. böylece özünü sözünün ipine tesbih tanesi gibi dizeceksin. kendini katmadığın

yerde, sadece dudağını değdirdiğin ezber cümleler, duanın senden istediğini gerçekliştirmez,

inci mercanını Rabbin dergahına taşımaz... bunu söylerken, sakın yanlış anlama ki, duayı

Rabbe muhatap olmaktan çıkarıyor, öyle algılıyor değilim. aksine, ne kadar içten olursan, ne

kadar içinden gelirse sözlerin, o kadar Rabbin ile içten, samimi bir konuşma, dertleşme, iç

dökme hali yaşarsın. Sözlerin bir dalları semalara varan bir ağaç olur, büyür, büyür, büyür,

dua ile istediğinden öte meyveler verir..

SENAİ DEMİRCİ

[Hâdimul İslam]

[CENTER]



Ey bizleri halden hale çeviren Rabbimiz
Bizimmhalimizi en güzel hale eriştir ve rızana erdir