Kardeşliği Allah (c.c.) için yapmak

[CaferTayar]

Kardeşliği Allah (c.c.) için yapmak

Rasulullah (s.a.v) Efendimiz buyurmuştur ki:
“Amellerin en faziletlisi Allah için sevmek ve Allah için buğzetmektir.”
[(Ebu Davud, Sünnet, 3 (Had. No: 4599).)]

Demek ki, Allah yolunda birlik ve kardeşlik ciddi bir ameldir.
Her hayırlı amelde önce güzel bir niyet istenir.
Sonra onun bu güzellik içinde tamamlanması beklenir.
Niyeti güzel olmayan kimse hayra ulaşamayacağı gibi;
güzel niyetle başladığı bir işini sonuna kadar devam ettirmeyen kimse de hayırdan mahrum kalır.
Niçin kardeş olunur?
Hedef nedir? Cenab-ı Hak, bize şu hedefi gösterir:
“İyilik ve takva hususunda birbirinizle yardımlaşınız.”
[Maide 5/2.]

Dünyada Allah rızasının ve takvanın dışında kurulan bütün dostluklar, ahirette düşmanlığa dönüşücektir.
Hesap gününün yegane sahibi hepimizi şöyle uyarır:
“O gün (Allah için birbirini seven) muttakîlerin dışında bütün dostlar birbirinin azılı düşmanı olur.”
zuhruf ayet [ 67]


“Yedi sınıf insan var ki, Allahu Teala onları,
kendi rahmet gölgesinden başka hiçbir gölgenin bulunmadığı hesap gününde özel rahmetinde gölgelendirecektir.
Bunlardan birisi de, Allah için birbirini seven, bu sevgi üzerinde
bir araya gelen ve bu sevgi içindeyken birbirinden ayrılan iki arkadaştır.”
[Hadisin tamamı için bkz: Buharî, Eza
36, Zekat, 16; Müslim, Zekat, 91; Tirmizî, Zühd, 53.]


“Üç şey var ki, onlar kimde bulunursa o kimse imanın tadını bulur:
1-Allah ve Rasulünü her şeyden daha fazla sevmek,
2-Sevdiği insanı ancak Allah için sevmek,
3-İmandan sonra küfre dönmeyi ateşe atılmak gibi kötü görmek.”

“Allahu Teala buyurur ki:
“Benim için birbirini seven, birbirini arayıp soran, birbirini ziyaret eden,
birbirine infak ve ikramda bulunanlara muhabbetim hak olmuştur.”
[Ahmed, Müsned, V, 229; Hakim, Müstedrek, IV, 169-170]

İmam Gazalî (k.s), dostlukların nasıl oluştuğunu şöyle belirtir:
“Sohbet ve arkadaşlık iki şekilde oluşur:
1-Bir tercih ve özel bir istek olmadan. İş, memuriyet, okul, komşuluk ve yolculuktaki arkadaşlıklar böyledir.
2-Arzu ve iradeyle. Bizim konu ettiğimiz ve asıl istenen budur.
Allah yolunda kardeşlik bu şekilde olur.
Çünkü bir işin ibadet olması ve fayda vermesi için irade ve istekle yapılması gerekir.
Sohbet; bir kimseyle aynı meclisi paylaşmak ve aynı atmosferde beraber yaşamaktır.
Bunlar da ancak sevgiyle olur. Birbirini samimi olarak sevmeyenler bir arada bulunamazlar.”
[Gazalî, İhya, II, 234. (Beyrut, 1992).]

Bu yolda neye dikkat etmek gerekir?
Büyük veli Şihabüddin Sühreverdî (k.s) bu konuda şu uyarıyı yapar:
“Allah için sohbet ve kardeşlik yapmayı tercih eden kimsenin dikkat edeceği ilk edep,
bu işin hayırlı olması için Yüce Allah’a yönelmektir.
İnsan kendi nefsini ve arkadaşını Allahu Teala’ya teslim ederek, bu sohbetin bereketini istemelidir.
Çünkü insan, bu beraberlik ve arkadaşlık sebebiyle, kendisine cennet yahut cehennem kapılarından bir kapı açmış olacaktır.
Şöyle ki, eğer bu dostluk, Allah rızası içinse, Allah aralarında hayır yolunu açar. Bu ise cennet kapılarından bir kapıdır.
rabbim hepimizin gönlüne böylesi kardeşliği nasibeylesin amiyn.

[Emekdar Üye]

Amin hocam çok güzel bir paylaşım
Ne demişler Güzel ahlâk muhabbeti, kötü ahlâk düşmanlığı îcâb ettirir vesselam
Hadislerlede eklemeler yapalım inşAllah.


Muhyiddin b. Arabî (k.s), bu ayetin tefsirinde, insanların kurduğu muhabbetin dört kısma ayrıldığını belirtir:

1-Sırf Allah’ın zatı için muhabbet:

Bu,zatî,ruhanî bir muhabbettir. Ruhun ilahî kurbiyyete ulaşmasıyla hâsıl olur.Buna ancak takvada zirveye çıkmış kamiller ulaşır. Sayıları da azdan azdır.

2-Allah için olan muhabbet:

Bu, kalbî bir muhabbettir.
Temeli, güzel sıfat, ahlak ve hâllere dayanır. Hedefi ilahîdir.
Salihlerin birbirini, arif ve velileri, peygamberlerin ümmetlerini
sevmeleri gibi. Bu ikisi hayırlıdır. Onlar Allah için olduğundan
ahirette de devam eder.Sahipleri pişman, sonları perişan olmaz.

3-Nefsanî muhabbet:

Temelinde nefsanî,hissî lezzet ve
gayeler mevcuttur.Sırf şehvet için zevceyi,nefsanî keyfine
yardımcı olduğu için malı ve fasıkları sevmek gibi.

4-Aklî muhabbet:

Temelinde, dünyevî maslahat ve
menfaatlar yatar. İlahî değildir. Tüccarları, sanatkarları ve
benzeri fanî güzellikleri sevmek gibi. Bu son ikisinin ahirette
bir faydası yoktur.Ekseri insanlar bu ikisiyle dostluk kurarlar.
Sonları aldanmak ve birbirine düşman olmaktır. Bunun için
ayette umum insanların hâlini ifade için önce:

“Bütün dostlar o gün birbirinin düşmanıdır” buyrulmuş, peşinden “ancak muttakiler müstesnâ!” buyurularak, adetleri hayli az olan bahtiyarlar ayrı tutulmuştur.

Ayrıca, hemen peşinden gelen ayette, muttakilere verilen:

“Ey (biribirini benim için seven) kullarım!
Bu gün size korku yoktur, siz mahzun da olmayacaksınız” müjdesiyle, ilk iki gruba giren dostluklar Zat-ı Bâriye ait kılınmış ve
bu dostluklar tasdik ve takdir görmüştür.”[İbnu Arabî,Tefsîru Kur’ani’l-Kerîm, II, 452-453]

Önce,Allah için kurulacak dostluğun fazilet ve faydasını bilmek gerekir. Çünkü bir işe can-ı gönülden inanmayan insan, onun peşine düşmez
ve gereklerini yerine getirmez.
Ebu Talib el-Mekkî (k.s) (386/996) bu konuda şu temel anlayışı
tespit eder:

“Kim, Allahu Teala’nın rızası için kardeş olmanın faziletini ve böyle bir muhabbetin derecesini iyice bilirse,bu yoldaki talep ve hedefine ulaşmak için, kardeşinin hallerine sabreder; ona teşekkür eder; kendisine yumuşak davranır; sıkıntılarına tahammül gösterir. Çünkü, kıymetli bir şeye talib olan
[B]kimseye onu elde etmek için en değerli şeylerini o uğurda harcaması gerekir.”[Ebû Talib el-Mekkî, Kûtu’l-Kulub, II, 216.]

Abdullah b. Ömer (r.a) demiştir ki:

“Ömrüm boyunca oruç tutsam, hiç uyumadan
geceyi ibadetle geçirsem, malımı parça parça Allah yolunda infak
etsem ve bu hâl üzere ölsem, fakat gönlümde Allah’a itaat edenlere karşı bir sevgi, O’na isyan edenlere karşı da bir buğuz olmasa, bütün bu yaptıklarımdan bir fayda göremem.”
[Gazalî, İhya, II, 233.]