Şeytanın itirafları..

[MERVE DEMİR]

Şeytanın itirafları..

1- İmamı Azamın hocası İmam Caferi Sadıktan: "İblis (Şeytan) şöyle demiştir:

"Beş kişiye benim yapabileceğim bir şey yoktur; onların dışında kalanlar ise benim elimdedirler: Sadık bir niyetle Allah'a sarılan ve bütün işlerinde ona güvenen, tevekkül eden kimse; gece ve gündüzünde Allah'ı çok tesbih (zikir) eden (O'nu sürekli hatırlayan, unutmayan) kimse, kendisi için istediğini mu'min kardeşi için de isteyen kimse; karşılaştığı musibet ve belalar karşısında kendini kaybetmeyen (sabırlı olan) kimse; Allah'ın kendisine kısmet ettiği rızka razı olan ve rızık endişesine kapılmayan kimse."

(Bihar-ül Envar, C.69, S.378)

[Emekdar Üye]

2- Şeytan'ın Hz. Nuh'a (a.s) itirafları:

"...Ey Nuh .. üç yerde beni hatırla; zira o üç yer, benim insana en yakın olduğum yerlerdir; (bil ki ben o üç yerde insanı aldatabilirim): Gazaplandığın zaman beni hatırla; iki kişi arasında hüküm vermek istediğin zaman beni hatırla; yalnız bir yerde (yabancı namahrem) bir kadınla yalnız başına kaldığın zaman beni hatırla."

[Emekdar Üye]

3- Şeytan'ın Hz. Musa'ya (a.s) itirafı:

"Bir sadaka vermek istediğin zaman, onu (hemen) yerine getir.
Zira bir kul sadaka vermek istediği zaman ben onun yanına takılır, onu vazgeçirinceye kadar uğraşırım."

[Emekdar Üye]

4- Şeytan'ın Resul-i Ekrem Hz. Muhammed'e (s.a.a) itirafları:

"Bir gün Şeytan ile Resulullah arasında geçen uzun bir konuşmadan sonra Allah Resulü Şeytan'dan ashabına öğüt vermesini istedi; Şeytan da Resulullah'ın şefaatini umarak Resulullah'ın ashabına şu nasihatlerde bulundu: "Ey Peygamber'in ashabı, saadete kavuşmak istiyorsanız, öğütlerimi dinleyin ve beni unutmayın:

. Namaz vakti geldiğinde, namaz için acele edin, yoksa ben size vesvese edip bir işe meşgul ederim ve böylece namazdan mahrum olursunuz.

. Namahrem kadınlara bakmayın; yoksa saparsınız.

- (Erkekleri ilgilendiren konularda) kadınların dediğine kulak asmayın; yoksa dininiz bozulur.

. Hayrat yapmak istediğiniz zaman, acele edin; yoksa ben hemen yetişir engel olmaya çalışırım.

. Misafire değer verin; zira misafir Allah'ın bir hediyesidir.

. Allah'ın kelamını (Kur'an-ı) çok okuyun ve dinleyin; zira Kur'an'ı okuyan da sevap alır, dinleyen de.

. Alimler, zahidler ve salihlerle çok oturup kalkın; zira bu itaatlerin en üstünüdür.

Bilin ki Allah beni yarattığı zaman, sadece ona itaat etmeyi seçtim; fakat Adem'i yaratıp ona secde etmemi emrettiği zaman, ben itaat etmediğim için, beni dergahından kovdu ve onun lanetine uğradım ki başka melekler bundan ibret alsınlar. Ya Resulullah, sen biliyorsun ki ben Allah'a yakın bir kimseydim; kaç bin tane "İsm'i Azam" biliyordum; üç yüz bin yıl Allah'a ibadet ettim, meleklerin öğretmenliğini yaptım; melekler beni medh ederlerdi. İşte benim bu güne dûçar olmam, kibir ve kendimi beğenmişliğimden oldu. O halde siz de benim gibi kendinizi ateşe atmayın." Bunları söyledikten sonra şiddetli bir şekilde ağladı. Öyle ki haline Resulullah dahi acıdı.... Sonra Allah Resulü yüzünü ashabına çevirerek şöyle buyurdu:

"Ey benim ashabım, tevbe edin ve Şeytan'ın dediklerinden kaçının ki, onun şerrinden emanda kalasınız, inşallah. "

[Emekdar Üye]

5- Yine Şeytan'ın Resulullah'a (s.a.a) itirafları:

Bir gün Resul-i Ekrem (s.a.a) Medine mescidinden çıkarken Şeytan'ı mescidin kapısında gördü ve, "Neden buraya gelmişsin?" diye sordu. Şeytan şöyle dedi: "Ben Allah tarafından gönderilmişim ki sorularına cevap vereyim.

Allah Resulü (s.a.a) şöyle sordu: "Ey melun, neden ümmetimi cemaat namazından alıkoyuyorsun?"

Şeytan: "Ümmetin cemaat namazına gittiği zaman, şiddetli bir ateş benim vücudumu bürüyor ve cemaat dağılıncaya kadar, onu kendimden uzaklaştıramıyorum."

Resulullah (s.a.a): "Neden ümmetimi duadan men ediyorsun?"

Şeytan: "Zira onlar duaya meşgul oldukları zaman, ben kör ve dilsiz oluyorum; onlar dağıldığı zaman, benim körlük ve dilsizliğim de düzeliyor."

Resulullah (s.a.a): "Neden ümmetimin Kur'an okumasına engel oluyorsun?"

Şeytan: "Zira onlar Kur'an okudukları zaman, ben lehim gibi eriyorum."

Resulullah (s.a.a): "Neden ümmetimi cihattan men ediyorsun?"
Şeytan: "Zira onlar cihada çıktıkları zaman, onlar dönünceye kadar benim iki ayağıma ağır halkalar bağlıyorlar."

"Onlar hacca gittikleri zaman, onlar dönünceye kadar beni ağır zincirlerle bağlıyorlar. Onlar sadaka verdikleri zaman benim başımı odun gibi testereyle kesiyorlar."
E.ÖZSARAC

[Seyyid]

Şeytanla kabristanda karşılaştılar. Şeytan çok neşeliydi. Adam sordu:
"Bu ne hâl?"
"Altın devrimi yaşıyorum." diye cevap verdi şeytan.
Adam anlamazlıktan geldi: "Ne demek istiyorsun?" "Sen de pekâla biliyorsun," dedi, "Asırlarca âhirzaman dedim durdum. Şimdi artık mutluyum. O Asr-ı Saadet'te neler çektiğimi bir ben bilirim. Hangi sahabeyi görsem dizlerimin takatı kesilirdi.
Hele Ömer, onu görünce saklanacak delik arar, yolumu değiştirirdim. Daha sonra da rahat yüzü gördüm sayılmaz. Sahabeler gitti, müçtehidler geldi. Her asırda bir kutup, bir müceddid, nice alim, nice veli...
Bana rahat yüzü mü gösterdiler?. Geylânî gitti, Gazali geldi; Rabbanî gitti, Mevlâna geldi.. Selçuklunun çöküşüyle biraz
rahat edeceğimi sandım. Ne gezer. Al sana Osmanlı Ama şimdi altın devrimi yaşıyorum. Evet altın devrimi.
Şeytan, daha sonra da bir nârâ atarak "Gün benim, devran benim" diye ekledi.
"Milyonlarca, milyarlarca insanı nasıl yoldan çıkarıyorsun? Bunu hangi kuvvetle yapıyorsun?" diye sordu adam.
Şeytan bir kahkaha savurdu: "Allah'ın onlara verdiği kuvvetle!" "Nasıl olur!?"
"Anlatayım," dedi şeytan. "İnsana takılan bütün âletler, duygular, verilen bütün hisler, kuvvetler hep Allah'ın ihsânı.
Ben o insana Allah'ı unutturuyorum. İçine vesvese atıyor, ne lâzımsa yapıyorum. Oyunlar tezgâhlıyor, tuzaklar kuruyorum. Sonunda bana uyarsa, Allah'ın bu ihsanlarını benim istediğim yönde kullanıyor. İşte bütün mesele bu kadar basit."
"Demek sen Allah'ı biliyorsun?" diyerek hayretini belirtti adam.
Şeytan acı acı gülerek; "Öyle lâf ediyorsun ki şaşıyorum" dedi.
"Hiç bilinmeyen bir Zât'a isyan edilir mi? Onu bilmeyen mi var? Ama kimisi Kur'an'ı dinler, emirlerine uyar.
Kimisi de beni dinler, isyan yolunu tutar. Bu ayrı mesele''

[Seyyid]

Adam, şeytana silahlarını sordu. "Bunları ezberlemeye hafızan yetmez," dedi şeytan. "En çok kullandıklarım dünya sevgisi, benlik dâvâsı, şehvet, gazap, hırs, haset, riya. Herkesin nabzına göre şerbet veririm.
Birine aldanmazsa, diğerini sunarım. Kendime bağlayıncaya kadar peşini bırakmam. Bunu başardım mı işim kolaylaşır. Artık ben o kişinin ardına düşmem. 0 beni takip eder."
Şeytan onu bir kabre götürerek "Bak" dedi. Adam baktı. Toprağın altı da, üstü gibi seyredilebiliyordu
Şeytan, "Şu var ya," dedi, "Bil bakalım, erkek mi, kadın mı?"
"Ne bileyim ben," diye cevap verdi adam.
Şeytan "vaktiyle" dedi, "şu kemikler bir kadının, şu ileridekine de bir delikanlının bedenleri sarılıydı.
İkisini de rahatlıkla parmağımda oynatıyordum. Bu kâinatı, ondaki harika hadiseleri, insanın mükemmel yaratılışını,
ölümü, hesap gününü, kısacası, her hakikatı unutturdum onlara. Şehvetten başka birşey düşünmez oldular.
Bir ömür boyu hayvan gibi yaşadılar. Şimdi de azap çekiyorlar."
Mezarlıkta biraz ilerlediler. Şeytan bir başka kabri gösterdi: "Bil bakayım," dedi, bu kemikler zengin kemiği mi,
fakir kemiği mi?"
"Kemiklerden birşey anlaşılmıyor" dedi adam. Ama mezar taşından bu şahsın vaktiyle zengin biri olduğu belli.
"Evet," diye cevap verdi şeytan. "Ben bu adamı servetiyle gururlandırdım. Mal sevgisi gönlünde o kadar yer etti ki,
işin birini bırakıp diğerine koşuyor, rüyalarında bile parayla uğraşıyordu. Ona rahat yüzü göstermedim.
Gayri meşru kazançların peşinde koşturdum. Zâlim ettim, hırsız ettim, mağrur ettim... Bunlar onu mahvetmeye yetti;
şimdi ilk hesabını veriyor. Şu berideki de bir fakirdi. Onu da bunun malına haset ettirdim. Kalbine kin ve nefret
tohumları serptim. Bu kadarla da kalmadım, onu ruhî bunalımlara ittim. Sonunda kaderi tenkide kadar götürdüm.
O da bir başka azap içinde. İşte bir taşla iki kuş vurmak diye buna denir."
Sözün burasında hiç alâkası yokken yine, "Şu Osmanlılar yok mu," diye içini çekti, şeytan"
kendileri gittiler ama, yine de bana çok çektiriyorlar. Fakat ben de intikamımı iyi aldım."
"Nasıl aldın?' diye sordu adam.
"Anlatayım," dedi. Bunu söylerken göğsünü kabartmış, ellerini koltuklarının altına sokmuş, başını gururla dikmişti:
"Asırlarca dinin, îmanın ve namusun bayraktarlığını yaptılar. Nice plânlarımı akîm bıraktılar. Nice insanları Allah'a secde ettirdiler. Fakat, şimdi ne oldu? Onların torunları benim peşimdeler. Hâyâ perdelerini sıyırıp çöpe attım.
Şimdi birbirlerinin namusuna kötü gözle bakmayı hüner sayıyorlar. Bu manzara beni keyfimden çıldırtıyor.
Dahası da var. Dün Osmanlının isminden dehşete kapılan Avrupalı, bugün memleketinize rahatlıkla giriyor.
İstediği gibi eğleniyor ve Meyhanelerinizde, kızlarınızın taşıdığı içkileri içiyorlar.Bu konuşmaları dinlerken adamın
içinde bir sıkıntı belirmiş ve şeytanın kendisini ümitsizliğe düşürmek istediğini anlamıştı.
Elbette daha fazla konuşturamazdı:
"Her kışın bir baharı, her gecenin bir neharı vardır." diye başladı söze. "işte şimdi bu bahara girmek üzereyiz.
Sözünü ettiğin pespaye gençliğe bedel din, vatan millet için gece gündüz çalışan çırpınan, göz
yaşı döken yeni bir gençlik daha yetişiyor. Hem de akıl almaz bir hızla. Bunu sen de biliyorsun.
Nitekim onlarla durmadan uğraşıyorsun. Öyle değil mi?"
Şeytan adamın söylediklerini inkâr edemezdi. Ve yanından ayrılırken "evet" dedi biliyorum.
Ama yine de onlarla uğraşacağım." deyip, kaybolması bir oldu.