GüLün Yarası....

[su damlası]

GüLün Yarası....

Bir GüL mahzun durur bahçede

Yaprakları yorgun.
Sen pembe güllerin en pembesi




GüL!... Şarkın ateş renkli çiçeği!
Mazlume!... Bir güle taktığım ad!
Her çağda yeniden doğar mazlume; her bahçede yeniden açar bir gül... Yanmak ve yandırmak için.
Yanışta mısın mazlûme ve seni yandırmaya yarışta mı güller?
Yanmaktan yakmağa an bulunmuyor mu gülüm!?
Sen bana mı benziyorsun mazlûme?!.. Gel ağlaşalım...”




Gelseydin, Asr-ı saadet gibi olmasa da,

Koklanmaya değer güllerimiz vardı. Yine

senin ikliminde yetişen. Ama sen gelseydin,

Dikenler bile gül kokardı efendim(a.s.m.)





Hayat ile yazı, sanat ile gerçek, gül ile kelam arasında kaldığımızda, hiç kimse gülün varlığından, dahası gülün anlamlarına ilişkin kelimelerin de var olduğunan habersiz değildir çünkü. Çünkü kalbe konuşur gül ve herkesin kalbi vardır. Öyleyse gül herkes iledir ve herkes içindir.


Bilen biliyor gören görüyor, “Gülü tarife ne hacet ne çiçektir biliriz”, deyip bir tarafa çekilmek mümkün iken ve aramızdaki bunca eski hikayeye rağmen gülle küsü önleyen yine gülün kendisidir. Gülle küsülmez, gül reddedilmez. Yalnızlık kuşatması altında acı verirken bunca, suya dökülen tek sap gül, yine de bütün acıların son bulabileceği yegâne yerdir.


Gül sonuç değil sebeptir. Tezahür değil kaynaktır. Gurbet değil sıladır. Dağınık değil mutlaktır. Suret değil asıldır. Geçmişe ve geleceğe ertelenemez gül, hakikat-i sabitedir, o kadar ki adı kendinde saklıdır. Her defasında yenidir gül, yeni gibi değildir. Gül tükenmez ışığı ödünç değildir. Işığı tükenirse gül gül değildir.


Bir gül yazısı için mevsim geç gibi görünebilir


Ancak yine de bir gül yazısı yazmak için vakit hiçbir zaman geç değildir



Savrulsa da GÜL iklimlerinde her zerremiz,


Kavrulsa da hasret yangınlarında sinemiz,


Görmez olsa da ah şu gözlerimiz..


Yine de SEN ! yine de SEN !


Ey NEBİ!